Χρόνια, σημάδια ανάγλυφα
στου χρόνου τη μαγκούρα,
κύκλοι καπνού που χάθηκαν
σε μιας τσιγάρου τζούρα.
Άνευ ουσίας πια σταθμοί
στις ράγες καρβουνιάρη,
στην άκρη του δρόμου αποκρουστικό
και δύσοσμο κουφάρι.
Θυμάσαι με πόση προσμονή
κάποτε καρτερούσες,
να ‘ρθούνε, χιλιάδες όνειρα,
μέσα τους για να βρουν ζωή,
άλλο δε παίρναν αναβολή,
όλο ετοιμαζόσουνα….
πως θα τα κυνηγούσες.
Συνέχεια υποσχόσουνα…
Συνέχεια έπαιρνες όρκους…
Έλεγες… εμπόδιο τίποτα δε θα σταθεί
στων ονείρων μου τους στόχους.
Και έλεγες…και έταζες…
και όλο υποσχόσουν,
αντίλαλοι με τα χρόνια γίνανε
και ήρθαν εκκωφαντικοί…
τώρα να σε στοιχειώσουν.
Κι εσύ φοβάσαι και πονάς,
θέλεις να αντιδράσεις,
στα ρέστα του χρόνου δύναμη
ψάχνεις για να προφτάσεις.
Μα πλέον να δράσεις δε μπορείς,
έμαθες πια στα λόγια,
ανίκανος πρωταγωνιστής
σε έργο που σκηνοθέτησαν
αδίστακτα ρολόγια.
