Φώς

Λέξεις που γίνονται ξυράφια
και ανοίγουνε πληγές,
βασανιστικά σκαλίζουν
σκέψεις και όνειρα του χθες.

Σκέψεις που δε λένε να σωπάσουν
για στιγμές που έχουν χαθεί,
που βαθειά στου παρελθόντος
το χώμα έχουνε θαφτεί.

Κι όμως ακόμα στα αυτιά σου
φτάνουν ακέραιες οι φωνές,
αγωνίας που ζητάνε,
να τους φερθείς ως ζωντανές.

Όνειρα που εφιάλτες
έχουν γίνει από καιρό,
και που ακούραστα ζητάνε
ανάστασης, γλυκό νερό.

Γκρίζα και ρυτιδιασμένα
προσπαθούνε να σωθούν,
και χιλιάδες σκαρφίζονται τρόπους
στο μυαλό σου να γραπωθούν.

Και ‘συ εκεί, πληγωμένο ζώο
με τα ένστικτα νεκρά,
ψάχνεις τον τρόπο να επιβιώσεις,
μα τον τρόπο...
δεν ξέρεις πια.

Έτσι προσπαθείς με λέξεις
να ξορκίσεις το κακό,
γράφεις στίχους για να φτιάξεις
ένα ξόρκι μαγικό.

Είναι κόλπο που είχες μάθει
όταν ήσουνα μικρός,
χαρτί με λέξεις σαν συνδυάσεις,
θεραπευτικό παράγεις...
Φως.