Λόγια φυλακισμένα

Λέξεις που δε δαμάζονται,
ατίθασα θηρία,
μες του μυαλού τις διαδρομές
αναταράσσουν άνεμους
και φέρνουν τρικυμία.

Δεν έχουν υπόσταση ή μορφή,
χρώμα, αφή ή ύλη,
γεύση όμως αφήνουνε πικρή,
σα προσπαθήσεις να τις πεις
μουδιάζουνε τα χείλη.

Λόγια ποτέ δε γίνονται
τούτες εδω οι λέξεις,
γιατί φοβάσαι πως σαν ειπωθούν
το νόημα που κρύβουνε
δε θα μπορείς να αντέξεις.

Το στόμα λοιπόν μένει βουβό,
τα χείλη σφραγισμένα,
και προσπαθείς, όπως μπορείς,
οι λέξεις αυτές να μείνουνε
λόγια φυλακισμένα.

Δεσμά κάνεις τους φόβους σου,
άθραυστες αλυσίδες,
και φυλακίζεις τη φωνή
μη της ξεφύγει και σου πει,
όσα βαθιά πολύ έκρυψες,
και πληγωθεί η σιωπή
με ξεχασμένα όνειρα
κι αλήθειας καταιγίδα.

Η Υπόσχεση...

Ένα απόγευμα που κόβεται η πνοή σου
γιατί ξέρεις πως το βράδυ σαν θα ‘ρθει,
θα ξυπνήσουνε οι φόβοι της ψυχής σου
και τα όνειρα που κάνατε μαζί.

Θ’ ανατείλουν τα αστέρια που φωτίζαν,
κάποτε, τον σκοτεινό σου ουρανό,
και κοιτώντας τα θα καίει το κορμί σου
γιατί τώρα δεν είναι πια εδώ.

Θ’ ανατείλει στην καρδιά σου το φεγγάρι
που χαζεύατε τις νύχτες αγκαλιά,
και που μια υπόσχεση μπροστά του είχε πάρει
και στο αυτί στην είχε πει ψιθυριστά.

“Μια ζωή θα μας ενώνει η αγάπη
και ο έρωτας για μας θα τραγουδά,
στη ζωή θα πολεμάμε πλάι-πλαί
κι όταν πληγώνεσαι το δικό μου αίμα θα κυλά.”

‘Όμως τώρα να που έρχεται το βράδυ
και τη βρίσκει σε μιαν άλλη αγκαλιά,
κι η υπόσχεση μπροστά σου που είχε πάρει,
σαν δυο λέξεις που γραμμένες ήταν στην άμμο,
και που το κύμα μ’ ένα χάδι του τις πήρε μακριά...