Πάλι τα φώτα όλα θα σβήσω
και θ’ ανάψω δύο κεριά,
μ’ ένα στυλό μου για παρέα
και ένα τσιγάρο συντροφιά.
Το στυλό μου θ’ αγκαλιάσω
απαλά...για να κυλά,
το μυαλό μου θα νεκρώσω
να μιλήσει η καρδιά.
Δύο λεπτά αμηχανίας
έτσι θάρρος για να βρει,
να χαρεί την ελευθερία
που έχει τόσο στερηθεί.
Και όπως θα καίει το τσιγάρο
και ο καπνός θε να σκορπά,
το στυλό παίρνει ζωή
και αρχίζει να μιλά.
Βλέπω λέξεις να παλεύουν
ποια θε πρώτη να γραφτεί,
κάνει αγώνα να προλάβει
όλα αυτά που έχει να πει.
Μπρος στα μάτια μου περνάνε
δίχως νόημα γραφές
και εικόνες ξεχασμένες
που είχα θάψει μέσα στο χθες.
Βλέπω σκέψεις να προβάλλουν
μοιάζουν ξένες...άγνωστες,
και συναισθήματα θαμμένα
από τις ψυχής μου τις γωνιές.
Και όταν πλέον έχει τελειώσει
κι όλα όσα ήθελε έχει πει
και τα λόγια της απλωμένα
είναι πάνω σε λευκό χαρτί.
Το τσιγάρο έχει σβήσει,
το μυαλό έχει ξυπνήσει,
και μόνος μου μένω,
λύση να ψάχνω,
στο γρίφο που έχει γεννηθεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου