Απεργία Πείνας - Θεοδωρής Τενέζος - Camera Live

Είμαι σίγουρος, ότι όσοι επισκέπτεστε το παρών blog, ξέρετε πολύ καλά ότι δεν είναι ο σκοπός του να ασχολείται με όλες αυτές τις δύσκολες καταστάσεις που αντιμετωπίζουμε όλοι στην καθημερινότητά μας. Τουλάχιστον όχι άμεσα...υπάρχουν όμως κάποια πράγματα, που ακόμα και όλοι εμείς που δηλώνουμε ονειροπόλοι και που ζούμε λίγο σε ένα δικό μας κόσμο, ίσως μερικά αποκομμένο από την πραγματικότητα, δεν πρέπει να αφήνουμε να περνάνε απαρατήρητα. Ειδίκα όταν αφορούν έναν άνθρωπο που διάλεξε να πονέσει και να ταλαιπωρηθεί...ίσως και να φτάσει στα όρια του Θανάτου...προκείμένου να υπερασπιστεί τα πιστεύω του αλλά και το δικό μας συμφέρον! Πιστέυω λοιπόν ότι αξίζει να σταθούμε δίπλα σε ένα τέτοιο άνθρωπο και να αφιερώσουμε όλοι όσοι έχουμε ένα μικρό δημόσιο σπιτάκι, ένα μικρό έστω χώρο, για να στεγάσουμε την προσπάθειά του. Ειδικά, αφού όλοι αυτοί που έχουν τις δημόσιες βίλες των ΜΜΕ έχουν αποφύγει μέχρι σήμερα έντεχνα να κάνουν το ίδιο.Σας προτρέπω λοιπόν, όσοι έχετε κάποιο blog ή site να κάνετε το ίδιο. Επιτέλους πρέπει να μάθουμε να υποστηρίζουμε τα θέλω μας και τις αξίες μας, και αν δεν μπορούμε να το κάνουμε οι ίδιοι, ας υποστηρίξουμε τουλάχιστον λιγάκι, αυτούς που έχουν τη δύναμη να το κάνουν για μας!!

Σχετικά links video και φωτογραφίες:
-Απεργία πείνας για 14η μέρα ο Θεόδωρος Τενέζος - Camera live απο την Πατησίων
-Θεόδωρος Τενέζος: Αποφασισμένος να συνεχίσει την απεργία πείνας μεχρι το τέλος..
-Θοδωρής Τενέζος - Ο Άνθρωπος πεθαίνει και εμείς απλώς κοιτάμε.. ΝΤΡΟΠΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ
-ΚΑΡΤΕΛ: Τι κοινό έχουν με τις γάτες? Είναι και τα δύο Εφτάψυχα! Πόσοι πρέπει να πεθάνουν για να το μάθουμε?
-ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΤΕΝΕΖΟΣ - LIVE ΑΠΕΡΓΙΑ ΠΕΙΝΑΣ: Στις 630.000 έφτασαν οι επισκέψεις αλλά κανείς δεν είναι εκεί..

Γιάννης Χαρούλης - Έλα πάρε με

Σα πρώτη φορά...

Σα να ‘ναι φως που πρώτη φορά
βλέπουν τα μάτια και πονούν,
σα πρώτες λέξεις που από’ τα χείλι
προσπάθεια κάνουν, άναρθρα να βγουν.

Σα μουδιασμένα, αδύναμα πόδια,
προσπάθεια που κάνουν να σταθούν,
μοιάζουν τα πάντα πρωτόγνωρα,
γιατί βλέπεις τα όνειρα
μετά από καιρό πολύ,
στους εφιάλτες προσπάθεια
κάνουν να επιβληθούν.

Είναι καιρός που άοπλα
τα έστελνες στη μάχη,
όσο κι αν προσπαθούσανε,
για σένα που αγαπούσανε,
δίχως ελπίδα χάνοταν
απ’ τα δικά σου λάθη.

Κι εσύ γι αυτήν την ήττα τους
τα τιμωρούσες πάλι,
τα βοηθούσες να γεννηθούν,
ξανά μονάχα για να χαθούν,
για να θρέψει ο πόνος τους
της μοίρας σου την πάλη.

Μα κάτι άλλαξε μέσα σου,
βαρέθηκες να χάνεις
και αποφάσισες δίπλα σε αυτά,
αν είναι έτσι η μοίρα σου,
πως θέλεις να πεθάνεις.

Με τη ψυχή σου τα όπλισες
και μ’ όλη την καρδιά σου,
και μοιάζει τούτη τη φορά,
όλα πως θα είναι διαφορετικά,
το πείσμα σου στηλιώνεις σταθερά
κι επίθεση στους φόβους σου
κινάς να πας να κάνεις.

Βγαίνει ουρλιαχτό...αντιλαλά,
στα στήθη σου καίει λευκή φωτιά
και ίσως...για πρώτη φορά,
πολεμάς...για τη ζωή σου.

Τα μάτια σου αστράφτουν από πεθυμιά,
το πόνο να νικήσεις... τη καταχνιά
και όλα όσα μοιάζαν αδύνατα
κινάς...να κατακτήσεις.

Λευκό χαρτί

Του ποιητή το θάνατο
μπροστά μου αντικρίζω,
μα ως γενναίος αποφάσισα,
βλέπεις μάχη στη μέση
ποτέ δεν άφησα,
σε τούτη εδώ την απειλή
να μην υποχωρήσω.

Είχα ακούσει τις ιστορίες,
από αυτές που λέγονται ψιθυριστά...
νύχτες κρύες,
για τούτο ‘δω το δαίμονα
που ύπουλα χτυπάει.

Που έρχεται λέει χωρίς γιατί,
χωρίς το πότε να επιλεχτεί
και όταν ανάγκη έχεις πιο πολύ
να ζωγραφίσεις λίγη ζωή,
μέσα από του μυαλού σου τη σιωπή,
μέρος για ενέδρα ιδανική,
απρόσμενα χτυπάει.

Λευκό χαρτί...λευκό χαρτί,
θάνατε κάθε ποιητή,
εμένα απόψε διάλεξες
παρέα για να κάνεις.

Δίχως αιτία ή αφορμή
που να μπορεί να εξηγηθεί,
τη ζωγραφιά μου για ζωή,
σάρκα δεν θ’ αφήσεις και ψυχή
τη νύχτα αυτή να πάρει.