Σα να ‘ναι φως που πρώτη φορά
βλέπουν τα μάτια και πονούν,
σα πρώτες λέξεις που από’ τα χείλι
προσπάθεια κάνουν, άναρθρα να βγουν.
Σα μουδιασμένα, αδύναμα πόδια,
προσπάθεια που κάνουν να σταθούν,
μοιάζουν τα πάντα πρωτόγνωρα,
γιατί βλέπεις τα όνειρα
μετά από καιρό πολύ,
στους εφιάλτες προσπάθεια
κάνουν να επιβληθούν.
Είναι καιρός που άοπλα
τα έστελνες στη μάχη,
όσο κι αν προσπαθούσανε,
για σένα που αγαπούσανε,
δίχως ελπίδα χάνοταν
απ’ τα δικά σου λάθη.
Κι εσύ γι αυτήν την ήττα τους
τα τιμωρούσες πάλι,
τα βοηθούσες να γεννηθούν,
ξανά μονάχα για να χαθούν,
για να θρέψει ο πόνος τους
της μοίρας σου την πάλη.
Μα κάτι άλλαξε μέσα σου,
βαρέθηκες να χάνεις
και αποφάσισες δίπλα σε αυτά,
αν είναι έτσι η μοίρα σου,
πως θέλεις να πεθάνεις.
Με τη ψυχή σου τα όπλισες
και μ’ όλη την καρδιά σου,
και μοιάζει τούτη τη φορά,
όλα πως θα είναι διαφορετικά,
το πείσμα σου στηλιώνεις σταθερά
κι επίθεση στους φόβους σου
κινάς να πας να κάνεις.
Βγαίνει ουρλιαχτό...αντιλαλά,
στα στήθη σου καίει λευκή φωτιά
και ίσως...για πρώτη φορά,
πολεμάς...για τη ζωή σου.
Τα μάτια σου αστράφτουν από πεθυμιά,
το πόνο να νικήσεις... τη καταχνιά
και όλα όσα μοιάζαν αδύνατα
κινάς...να κατακτήσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου