Κυριακή 17 Μαΐου 2009

Ζωντανός















Απόψε είδα ηλιαχτίδα
να πεθαίνει στη σκιά,
είδα σκοτάδι ν’ ανατέλλει
πάνω στου ήλιου τα φτερά.

Μέτρησα όσα δε μετρούνται
με στιγμές ή με λεπτά,
πάγωσα στο χθες το χρόνο
και ταξίδεψα στου πόνου
το βασίλειο ξανά.

Άκουσα γλυκούς ψιθύρους
και αγγελικά φτερά,
ήχους έζησα που κρύβω,
που πολλά χρόνια φροντίζω,
σε διαδρομές που δε διασχίζω
να κρατούνται σφαλιστά.

Μέθυσα με ευωδιές
νυχτολούλουδων ξανά,
γεύτηκα τις αμαρτίες
που γράφονται σε παραλίες,
κάτω από της πανσέληνου το βλέμμα,
στων κυμάτων μέσα την αγκαλιά.

Χέρια ένοιωσα αγαπημένα
να με λατρεύουν στα κρυφά,
αίμα να ρέει από πληγές
που είχαν θαφτεί κάπου στο χθες,
μα αναστήθηκαν απόψε
για ακόμα μία φορά.

Μίλησα με λευκά δαιμόνια
και με αγγέλους σκοτεινούς,
και έπαιξα με τους κανόνες,
παιχνιδιών τρομαχτικών,
που σκαρφίζεται ο νους.

Ταξίδεψα σε μέρη οικεία
που γαληνεύουν την ψυχή,
μα και σε μέρη που από φόβο
σφραγίζονται με σιωπή.

Κι ύστερα άφησα το χρόνο,
πάλι να κυλήσει ... δανεικός,
για να μου φέρει νέες ήττες,
αγάπες, χαρές…ίσως και νίκες,
κι άλλες βραδιές για να υπάρξουν
που θα μπορώ να νοιώσω...ζωντανός.


Η φωτογραφία είναι από τον σύνδεσμο:http://fc06.deviantart.com/fs42/f/2009/101/2/5/Sephius___Light_and_Darkness_by_Sephius_Fernando.png

4 σχόλια:

Ελενα καπακιώτου είπε...

φιλε... διαβαζοντας..... αυτα τα λογια σου.... θυμηθηκα οτι τον φιλο χρονο δεν τον εβαλα στους φιλους της ψυχης!!!

παντως ωραιο ποιημα... ωραια λογια...

καλο απογευμα

Black_BattleDragon είπε...

Μην ανησυχείς γι αυτό Zinaa...έχει τεράστια κατανόηση ο μπαρμπα χρόνος...άλλωστε δεν νομίζω ότι ανήκει τοσο πολύ στην κατηγορία των φίλων...περισσότερο σε αγαπημένο και στοργικό δάσκαλο φέρνει...δάσκαλο ζωής...που πότε αφήνοντας μας να κάνουμε αναγκαία λάθη και πότε διδάσκοντάς μας, προσπαθεί συνεχώς να μας δώσει όλα τα απαραίτητα εφόδια!
Όμως όσο καλός και να είναι ο δάσκαλος πρέπει να τον βοηθάει και ο μαθητής...και εμείς συνήθως δεν είμαστε καλοί μαθητές!! Μια ζωή μας πιάνει αδιάβαστους:P

Να σαι καλά Zinaa και καλό σου βράδυ!

Ελενα καπακιώτου είπε...

αχ αυτος ο χρονοςςςςςςςςςςςς


και ποσο γρηγορα παιρναει...

δασκαλος μια ζωη...
δεν γερναει...
και ξερεις γιατι??

γιατι ζει
απο την νιοτη την δικια μας...
για αυτο μενει νεος....
και δεν μπορω
να το φανταστω γερο!!!!

Black_BattleDragon είπε...

αλήθεια είναι...περνάει γρήγορα...βλέπεις πολυάσχολος...άραγε όμως δεν έπρεπε ακριβώς γι αυτό να χαιρόμαστε στο έπακρο την πολύτιμη συντροφιά του όταν μας την χαρίζει; Το θέμα είναι γιατί αφήνουμε εμείς αυτή τη γνώση να πηγαίνει χαμένη!!

χμμ..σαν αιώνια νέο λοιπόν εε;...δεν μπορώ να πω ότι έχεις άδικο Ζινα...και ίσως ως νέος να αρέσκεται να κάνει φάρσες και πλάκες με αποδέκτες εμάς...(ίσως καμιά φορά και να το παρακάνει)...όμως ειλικρινά δεν μπορώ να τον φανταστώ τόσο σκληρό όσο λές...αντίθετα νομίζω ότι σε πολλές περιπτώσεις είναι ιδιαίτερα γενναιόδωρος...ίσως όμως εμείς δεν είμαστε πάντα ικανοί να εκτιμήσουμε τα δώρα του!!...και σε αυτή μας την αδυναμία είναι που οφείλονται αυτές οι αντιπάθειες....Ζινα μου δεν το λέω δεικτικά, πρώτα από όλους αναφέρομαι σε έμενα...όμως νομίζω ότι ανικανοποίητα παιδιά είμαστε...και ως τέτοια καμιά φορά και κακομαθημένα...δεν ξέρω..απλά μία άποψη!