Πάλι απόψε λαβωμένο
φάνηκες στον Ουρανό,
φορτωμένο με υποσχέσεις
και όνειρα περαστικών.
Φίλων που πέρασαν στο χρόνο,
άγνωστων μα και εχθρών,
ήρθες πάλι στωικά
να κουβαλήσεις ξένο σταυρό.
Πρόβαλες απ΄ την αγκάλι
μάνας υγρής και στοργικής,
μα η αγάπη της σε πνίγει
και ψάχνεις διέξοδο φυγής.
Νοιώθω το αίμα σου να ρέει
στη γαλήνη της στιγμής,
και ένα δάκρυ μου ξεφεύγει,
βλέπεις η ψυχή ζηλεύει,
το μεγαλείο που αντικρύζει
είναι πολύ και δεν μπορεί.
Η θάλασσα θρηνεί που φεύγεις
και σου κλέβει λίγο φως,
λίγο πιο ‘κει ληστής ζωής
μαρτυρά το γεγονός.
Μα η ανάγκη του τον πνίγει
μάρτυρας μένει βουβός,
μέσα στη θλίψη της στιγμής
λίγο φως κλέβει και αυτός.
Δε το κάνει από απληστία
μα πάνε χρόνια που είναι νεκρός
και έχει ανάγκη τόση να νοιώσει
έστω για λίγο ζωντανός.
Όμως εσύ δεν θα σαλέψεις,
μήδε θα διαμαρτυρυθείς,
μα λαβωμένο λίγο ακόμα
νέο ληστή ψάχνεις...να βρεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου