Διάττοντας αστέρας

Διάττοντας αστέρας,
τι μπέρδεμα κι αυτό;
Περνούσα από τη ζωή σου,
το φώς απ’ την ψυχή σου,
είδα,
και είπα να σταθώ.

Ενάντια στους νόμους
βρέθηκα στη τροχιά σου,
το σύμπαν μου θυμώνει,
φωνάζει και μουτρώνει,
μου λέει, πήγαινε γρήγορα,
έχεις δρόμο μπροστά σου.

Τη ρότα σου διόρθωσε,
δε βλέπεις; Είσαι λάθος.
Τι πάει να πει θαμπώθηκες;
Ξεκίνα….άντε βιάσου.

Μη με μαλώνεις κι άκουσε
το ξέρω δεν είναι δικιά μου,
η διαδρομή που διάλεξα,
για κείνη λίγο την άλλαξα,
δεν ήταν στα σχέδια μου.

Λιγάκι μόνο θα σταθώ,
ξέρω πως δε μου ανήκει,
τη νύχτα μόνο δώσε μου
και μέχρι το ηλιοβασίλεμα
θα έχω και πάλι φύγει.

Κάνει κρύο στη νύχτα της
και εγώ έχω φώς να δώσω,
να λάμψει ακόμα πιο πολύ,
φλόγα να γίνει η ψυχή,
να δούνε όλοι αυτό που εγώ,
επειδή εκείνη με άφησε,
έτυχε να ανταμώσω.

Κι ύστερα στη δικιά της αυγή,
το φώς της σα λάμπει πιο πολύ,
Διάττοντας αστέρας μια ζωή,
ξανά στην ίδια διαδρομή
πάλι θα επιστρέψω.

Διάττοντας αστέρας,
τι μπέρδεμα κι αυτό;
Πέρασα απ’ τη ζωή σου,
άγγιξα τη ψυχή σου,
μα τώρα όμως ξημέρωσε
και πρέπει να βιαστώ.

Θάλασσα δίχως Ουρανό - Δώρας / Παπαποστόλου

Και μάλιστα νότες φιλικές!!!!

Λαβύρινθος

Τα όνειρα δακρύζουνε
ετούτη ‘δω τη νύχτα,
κ’ οι εφιάλτες πρόσφορο
βρίσκουν πάλι το έδαφος
γι ακόμα μία παγίδα.

Οι δαίμονες ανοίγουνε
φτερά για να πετάξουν,
κ’ οι άγγελοι σου αδύναμοι
κρυψώνα ψάχνουν ασφαλή
το βράδυ να περάσουν.

Η σκέψη σου λαβύρινθος,
την έξοδο έχεις χάσει,
κι ένα μυαλό που ανέλπιστα
ψάχνει μια ήσυχη γωνιά
λίγο…να ξαποστάσει.

Ατίθασα συναισθήματα
παλεύεις να δαμάσεις,
κι όλα σαν αποτύχουνε
μια κούπα βάζεις με κρασί
να πιεις για να ξεχάσεις.

Ανάβεις τσιγάρο, με φωτιά,
τα πάντα να εξαγνίσεις,
μες την ομίχλη του καπνού
να κρύψεις το δάκρυ του τρελού
που τόσα χρόνια ανέλπιστα
παλεύεις…να γνωρίσεις.