Διάττοντας αστέρας

Διάττοντας αστέρας,
τι μπέρδεμα κι αυτό;
Περνούσα από τη ζωή σου,
το φώς απ’ την ψυχή σου,
είδα,
και είπα να σταθώ.

Ενάντια στους νόμους
βρέθηκα στη τροχιά σου,
το σύμπαν μου θυμώνει,
φωνάζει και μουτρώνει,
μου λέει, πήγαινε γρήγορα,
έχεις δρόμο μπροστά σου.

Τη ρότα σου διόρθωσε,
δε βλέπεις; Είσαι λάθος.
Τι πάει να πει θαμπώθηκες;
Ξεκίνα….άντε βιάσου.

Μη με μαλώνεις κι άκουσε
το ξέρω δεν είναι δικιά μου,
η διαδρομή που διάλεξα,
για κείνη λίγο την άλλαξα,
δεν ήταν στα σχέδια μου.

Λιγάκι μόνο θα σταθώ,
ξέρω πως δε μου ανήκει,
τη νύχτα μόνο δώσε μου
και μέχρι το ηλιοβασίλεμα
θα έχω και πάλι φύγει.

Κάνει κρύο στη νύχτα της
και εγώ έχω φώς να δώσω,
να λάμψει ακόμα πιο πολύ,
φλόγα να γίνει η ψυχή,
να δούνε όλοι αυτό που εγώ,
επειδή εκείνη με άφησε,
έτυχε να ανταμώσω.

Κι ύστερα στη δικιά της αυγή,
το φώς της σα λάμπει πιο πολύ,
Διάττοντας αστέρας μια ζωή,
ξανά στην ίδια διαδρομή
πάλι θα επιστρέψω.

Διάττοντας αστέρας,
τι μπέρδεμα κι αυτό;
Πέρασα απ’ τη ζωή σου,
άγγιξα τη ψυχή σου,
μα τώρα όμως ξημέρωσε
και πρέπει να βιαστώ.