Πορτρέτο

Τα δάκτυλα τρέμουν
τη νύχτα αυτή
και λέξεις δεν υπάρχουν
το στόμα να πει.

Το χαρτί μοιάζει να είναι
ραγισμένο γυαλί.
Κάθε λέξη που γράφω
την σάρκα πληγώνει,
με πόνο αβάσταχτο
το μυαλό μου θολώνει,
και το αίμα καυτό
ρέει από κάθε πληγή.

Το χαρτί μουτζουρώνω
ξανά και ξανά.
Με πονάει…θυμώνω.
Σε χιλιάδες κομμάτια
με βία το σκίζω,
δώρο στον αγέρα το κάνω,
μαζί με τις σκέψεις μου
να το πάρει μακριά.

Σε μια αναζήτηση έχω χαθεί.
Χωρίς αποτέλεσμα…
Χωρίς λογική…
Της καρδίας μου πορτρέτο
έχω βαλθεί
να ζωγραφίσω απόψε
σε ένα κομμάτι χαρτί.
Μα σα κομμάτια από παζλ
που έχουν χαθεί.
μοιάζουν οι λέξεις,
δεν είναι εδώ…
στις σκοτεινές γωνιές του μυαλού μου
έχουν κρυφτεί.

Τα δάκτυλα τρέμουν
τη νύχτα αυτή,
και λέξεις δεν υπάρχουν
το στόμα να πει.
Μα τα δάχτυλα τρέμουν
γιατί έχουν πληγωθεί,
και το στόμα βουβό
κι αν είναι ,
δεν πειράζει,
γιατί απόψε το πορτρέτο
όχι με λόγια…
αλλά με αίμα θα βαφτεί.