Παραπατώ…σκοντάφτω…πέφτω

Σκοτεινά σοκάκια ψάχνω
μία άκρη για να βρω,
παραπατώ…σκοντάφτω…πέφτω,
σαν μεθυσμένος τριγυρνώ.

Πυκνή ομίχλη έχει απλώσει
πέπλο θαμπό…αποπνιχτικό,
μεσ’ του μυαλού τις διαδρομές
τοπίο μοιάζει τρομακτικό.

Ο ήλιος από ώρα έχει δύσει
μα το φεγγάρι δεν είναι εδώ,
κάπου στροφή λάθος θα πήρε
κι απόψε δεν μπορώ να δω.

Τα πάντα γύρω θολές φιγούρες,
εικόνες από φιλμ που πήρε φως,
και μια βουή σκίζει τον αέρα
σαν από ράδιο μουσική
που η βελόνα δεν μπορεί
καλά να πιάσει τον σταθμό.

Από τις εικόνες ζαλισμένος
κοιτάω…μα δεν μπορώ να δω,
κι αυτή η βουή που δεν σωπαίνει,
τα θέλω μου όλα πνίγει….παίρνει.
Μέσ’ στην ομίχλη ζαλισμένος
σκοντάφτω…πέφτω…παραπατώ
και κάθε φορά μια σκέψη με πνίγει,
άραγε αν θα σηκωθώ.

Μέσα σ’ ετούτο το τοπίο
ψάχνω ένα φως για να σωθώ,
ψάχνω εικόνες να βρω καθάριες
μια μουσική που θ’ αγαπώ.

Μα η πρόβλεψη έλεγε γι απόψε
βαρομετρικό πως θα ‘χει χαμηλό,
και πως ο αέρας θα τιμήσει,
ετούτη τη βραδιά πως θα χαρίσει,
σε ένα παλιόφιλο που του λείπει
και που τον έλεγαν Μποφώρ.