Κυριακή 2 Νοεμβρίου 2008

Παραπατώ…σκοντάφτω…πέφτω

Σκοτεινά σοκάκια ψάχνω
μία άκρη για να βρω,
παραπατώ…σκοντάφτω…πέφτω,
σαν μεθυσμένος τριγυρνώ.

Πυκνή ομίχλη έχει απλώσει
πέπλο θαμπό…αποπνιχτικό,
μεσ’ του μυαλού τις διαδρομές
τοπίο μοιάζει τρομακτικό.

Ο ήλιος από ώρα έχει δύσει
μα το φεγγάρι δεν είναι εδώ,
κάπου στροφή λάθος θα πήρε
κι απόψε δεν μπορώ να δω.

Τα πάντα γύρω θολές φιγούρες,
εικόνες από φιλμ που πήρε φως,
και μια βουή σκίζει τον αέρα
σαν από ράδιο μουσική
που η βελόνα δεν μπορεί
καλά να πιάσει τον σταθμό.

Από τις εικόνες ζαλισμένος
κοιτάω…μα δεν μπορώ να δω,
κι αυτή η βουή που δεν σωπαίνει,
τα θέλω μου όλα πνίγει….παίρνει.
Μέσ’ στην ομίχλη ζαλισμένος
σκοντάφτω…πέφτω…παραπατώ
και κάθε φορά μια σκέψη με πνίγει,
άραγε αν θα σηκωθώ.

Μέσα σ’ ετούτο το τοπίο
ψάχνω ένα φως για να σωθώ,
ψάχνω εικόνες να βρω καθάριες
μια μουσική που θ’ αγαπώ.

Μα η πρόβλεψη έλεγε γι απόψε
βαρομετρικό πως θα ‘χει χαμηλό,
και πως ο αέρας θα τιμήσει,
ετούτη τη βραδιά πως θα χαρίσει,
σε ένα παλιόφιλο που του λείπει
και που τον έλεγαν Μποφώρ.

2 σχόλια:

mantinada είπε...

Παραπατώ... σκοντάφτω... πέφτω...
Κοίτα με όμως...
Σηκώνομαι ξανά...
Θυμάμαι πως να περπατώ δεν έμαθα...
Θυμάμαι πως φτερά μου δόθηκαν...
Και πάλι θ' ανεβώ ψηλά...
Το χέρι δως μου...
Αν θες μαζί μου έλα...

Όμορφα όσα έγραψες φίλε μου,
αρκεί να θυμάσαι πως κι αν πέσεις η θέληση είναι εκείνη που ψηλά ξανά θα σ' ανεβάσει...

Να είσαι καλά,
Μαρία Κ.

Black_BattleDragon είπε...

Έχεις δίκιο Μαράκι μου η θέληση είναι αυτή που ψηλά μας ξανανεβάζει...που μας κάνει και πάλι να σταθούμε στα πόδια μας, που κάνει τα φτερά μας να πάρουν και πάλι δύναμη και να μας ταξιδέψουν...ακόμα μια φορά σε ουρανούς...άγνωστους ή και γνωστούς... όμως αυτό θα γίνει άλλη βραδιά...όχι αυτή...Αυτή ήταν αφιερωμένη στις μεγαλειώδεις μας πτώσεις...έχουν και αύτές την αξία τους!!

Φιλάκια Μαράκι,
και στην υγειά των πτώσεων μας, γιατί αυτές είναι που μας κάνουν να θέλουμε να πετάξουμε ακόμα πιο ψηλά!!!