Βγάλτε επιτέλους τον σκασμό

Με αρρώστησε η σκέψη σας
και η δήθεν σας φιλία,
το τόσο ενδιαφέρον σας
εσάς των δήθεν κύριων
και της κάθε κυρίας.

Οι άψογοι οι τρόποι σας,
τι κάνετε;…πως είστε...;
Ειλικρινά μου λείψατε...
Πως χαίρει η υγεία σας...;
Πάντα καλά να μου είστε.

Δεν θέλω άλλα απ’ τα λόγια σας,
με χόρτασαν για χρόνια,
να βγάλετε θέλω το σκασμό
και όσα να πείτε θέλετε
μέσα στου χρόνου τη σιωπή
να μείνουνε αιώνια.

Νομίζετε ότι τα λόγια σας
μαγεύουν και τυφλώνουν,
και οι άτιμες οι πράξεις σας
περνάνε απαρατήρητες,
δεν καίνε…δεν πληγώνουν.

Νομίζετε πως δεν θα δω
τη σάπια τη ψυχή σας,
πως τόσο ισχυρά είναι τα λόγια σας
που πίσω από αυτά είστε ικανοί
να κρύψετε…την άνανδρη μορφή σας.

Βγάλτε σας λέω το σκασμό
τις λέξεις μη σκορπάτε,
με αυτές εγώ μεγάλωσα,
τις γνώρισα... τις λάτρεψα,
και εσείς τις βεβηλώνετε
ρήτορες που δηλώνετε,
καιρός να σιωπήσετε
και πια να μη μιλάτε

Τα λόγια σας είναι ψεύτικα,
παράταιρα από την ψυχή σας,
και η χρήση που τους κάνετε
νεκρώνει την αξία τους,
πληγώνει την ουσία τους,
και όσους τα λατρέψαμε
αφάνταστα μας πονάτε.

Τώρα θα πάψω κι εγώ,
να πω όσα είχα να πω
τα είπα...
τα λόγια μου εγώ δεν τα σκορπώ,
μεγάλη η αξία τους ,
και σεις παρά ένα μίασμα
στου κόσμου την αλήθεια.

Κρατήστε τις αποστάσεις σας
και την εκτίμησή σας,
τα λόγια σας τα ψεύτικα
τα χόρτασα... βαρέθηκα,
βγάλτε επιτέλους το σκασμό,
και χαρίστε μου... σας παρακαλώ,
απλόχερα...την περιφρόνησή σας.