Όνειρα έκανα μικρός

Όνειρα έκανα μικρός
και έπλεκα παραμύθια,
το βράδυ που έφευγε το φως
και όλο τον κόσμο αγκαλιά
σφιχτά κρατούσε η νύχτα.

Μεθούσα από τη γλύκα της,
το τρυφερό της χάδι,
ταξίδια για τόπους μακρινούς
έκανα στο σκοτάδι.

Δρόμους που θα ‘ρθουν στη ζωή
μ’ εκείνη συζητούσα,
και συμβουλές μου έδινε
που βιαστικά υποσχόμουνα,
πως πάντα θα θυμόμουνα…
ποτέ δεν θα ξεχνούσα…

Κι ερχότανε με συντροφιά
ένα χρυσό φεγγάρι,
που είχαν λέει γνωριστεί
μία βραδιά πολύ παλιά,
πριν να υπάρξουν όνειρα,
αμέσως αγαπήθηκαν
και γίνανε ζευγάρι.

Τα παραμύθια μου άκουγαν
που έλεγα με πείσμα,
“θα γίνουν όλα αληθινά
όνειρα είναι παιδικά”,
τότε με παίρνανε αγκαλιά,
στο μάγουλο μου ‘διναν φιλιά,
θα πληγωθεί μουρμούριζαν
κι ότι είναι μεγάλο κρίμα.

Αργά ο χρόνος κύλησε
και άφησε σημάδια,
ο μικρός εμεγάλωσε,
τα όνειρα σπατάλησε,
και όλα τα παραμύθια του
ξεμείνανε από ήρωες,
και πλέον είναι άδεια.

Ρυτιδιασμένος στο κορμί
και στην ψυχή συνάμα,
με μια καρδούλα παιδική
μέσα στης νύχτας τη στοργή
ακόμα βρίσκει θαλπωρή,
ψάχνει νέο όνειρο να βρει
μα πλέον το σκοτάδι της είναι βαρύ…

Συμβουλή άλλη δεν έχει να πει…

Με το φεγγάρι συντροφιά
κάθονται μαζί μου τα δειλινά,
μου λένε γύρνα στη ζωή
μην εγκαταλείπεις…
δεν είσαι εσύ.

Όμως ακόμα και η δικιά τους στοργή
δεν είναι πλέον αρκετή,
τα όνειρα πια είναι νεκρά
και παραμύθια παιδικά,
δεν έχω δύναμη…
έχει σωθεί…
καινούργια να φτιάξω…
απ’ την αρχή.