Καλέ μου κύριε στο λέω καθαρά,
δεν θέλω οίκτο, ελεημοσύνη ή λίγα ψιλά,
θέλω στα αλήθεια να με δεις ,
να με κοιτάξεις πραγματικά
και να λυγίσει η ψυχή σου
να πονέσει η καρδιά.
Να ραγίσει η ψυχή σου που
αργοπεθαίνω με κοιτάς,
και εσύ το μόνο που σε νοιάζει
είναι αν σε αγάπησε μια γυναίκα
που δυο λόγια σε ένα μπαρ
ανταλλάξατε δειλά.
Να πονέσει η καρδιά σου
που με βλέπεις να κοιτώ,
από το περιθώριο που είμαι
μια αγκαλιά σου λαχταρώ,
μα εσένα στο μυαλό σου ,
πρόβλημα μεγάλο φαντάζει,
που αμάξι δεν έχεις ακριβό.
Δύο λέξεις για συμπόνια
και ένα χάδι τρυφερό,
τα όνειρα μου να αγκαλιάσεις
και από το βούρκο που βουλιάζω
να με σώσεις ,
την καρδιά σου να απλώσεις,
το τσακισμένο μου κορμάκι
πάνω σε κείνη να ξαπλώσω,
και εκεί αποκαμωμένο να
μείνω και να κοιμηθώ.
4 σχόλια:
Και να το κοιτάξω το παιδάκι αυτό..και να λυπηθώ..και να κλάψω για μια νύχτα και να στενοχωρηθώ...
την άλλη μέρα πάλι, θα δω καμιά ταινία, θα λυπηθώ για το σκυλάκι που δεν έχει να φάει στο δρόμο, θα κλάψω για τους φίλους που χασα και θα στενοχωρηθώ που ο έρωτας μου δε με θέλει...όλα αυτά γιατί είμαι ένας καλός άνθρωπος τρομάρα μου!!!
Είσαι Ελένη μου, είσαι...απλά όλοι μας έχουμε αδρανοποιηθεί στα συγκεκριμένα θέματα γιατί οι εικόνες αυτές έχουν γίνει τόσο καθημερινές που μοιάζουμε να έχουμε αναπτύξει μία απάθεια....όμως που και που όλο και κάτι καταφέρνει να μας αγγίζει...και είναι αυτό το συναίσθημα που πρέπει να προσπαθούμε να κρατάμε ζωντανό!!!...θέλει όμως πολύ προσπάθεια από όλους μας γιατί πολύβουη η κοινωνία μας και δε μας αφήνει χρόνο να σκεφτούμε τα σημαντικά!!!
Δημήτρη...εννοούσα αυτό ΠΕΡΊΠΟΥ που είπες...η εικόνα αυτή έχει γίνει τόσο καθημερινή που θα στενοχωρηθείς,θα κλάψεις, αλλά στην τελική θα συνεχίζεις κανονικά τη ζωή σου.Δε γίνεται αλλιώς. Εαν ήξερες πως κάθε στιγμή που εσύ τρως και κοιμάσαι, κάποιος όχι απαραίτητα στην Αφρική, αλλά και στην ίδια γειτονιά πονάει και υποφέρει, δε θα μπορούσες να "ζήσεις". Εαν πραγματικά λυπόσουν, θα έπρεπε να βοηθάς. Και είναι εποχές που οι περισσότεροι δε βοηθάμε πολύ...προσπαθούμε να βοηθήσουμε εμάς πρώτα.
Σε αυτό δεν έχεις άδικο Ελένη μου, έχουμε αναπτύξει άμυνες, πέρα της ανθρώπινης φύσης, προκειμένου να καταφέρουμε να επιβιώσουμε σε αυτόν τον κόσμο. Μόνο απο αυτό, μπορεί να καταλάβει κανείς ότι κάτι παει πολύ λάθος με αυτόν αλλά και με εμάς!! Ευτυχώς όμως πότε πότε περνάει και μια ηλιαχτίδα συναισθήματος την πανοπλία μας και ερχόμαστε σε επαφή με τα σημαντικά αυτής της ζωής. Το ότι κρατάει λίγο θα το δεχτώ...αλλά καμιά φορά αρκεί μία ηλιαχτίδα για να βρεί κανείς το δρόμο του μέσα στο σκοτάδι!
Δημοσίευση σχολίου