Είναι οι άνθρωποι μου έλεγες πουλιά σαν χειμωνιάσει πάντα μακριά πετάνε κι έρχονται ίσως να σε δουν κάποια βραδιά άν έχουν σπάσει τα φτερά τους ή αν πεινάνε.
Στο πεδίο της μάχης αυτής τελευταίος εγώ θα πέσω.
Όχι επειδή δεν θα πολεμήσω...όχι.
Δεν είμαι δειλός.
Όχι επειδή είμαι ο καλύτερος πολεμιστής...όχι.
Υπάρχουν τόσο καλύτεροι από εμένα.
Όμως και πάλι στο πεδίο της μάχης αυτής τελευταίος εγώ θα πέσω...
επειδή έμαθα από μικρός όχι πολεμιστής αλλά μαχητής...
Δεν είναι τι χτυπήματα δίνω...
Απλά τι χτυπήματα μπορώ να αντέξω.
3 σχόλια:
φοβεροί στίχοι....
ναι οι άτιμοι είναι...και τόσο αληθινοι!!!
Δημοσίευση σχολίου