Ένοχος για προδοσία

Δεν ξέρω πόσες είναι οι φορές
που θες να μου μιλήσεις,
πόσες τα λόγια χάνονται,
σε αισθήματα μέσα θάβονται,
γιατί θέλεις, όπως κι εγώ,
τα χείλη μου να φιλήσεις.

Κάθε μέρα θα με ψάξεις
δυο λόγια απλά για να μου πεις,
για τα όνειρα που κάνεις
μέσα στους ήχους της βροχής.

Για δαίμονες πάλι θα μου μιλήσεις
που δεν σ’ αφήνουν να χαρείς,
και που αμείλικτοι ξυπνάνε,
της καρδιά σου αίμα λαχταράνε,
κάθε φορά που αυτό που ψάχνεις
τύχει στη ζωή σου να το βρεις.

Τις άμυνες θα χαλαρώσεις
λέγοντας πως είμαι εγώ,
αυτός που ξέρει να σε κάνει
να νοιώθεις σα να έπιασες λιμάνι,
κι έτσι θα σ’ εμπιστευτώ.

Και τότε είναι που θα τολμήσω
να έρθω λίγο πιο κοντά,
για μπορέσω ν’ αντικρίσω,
ίσως για πρώτη φορά,
τι μέσα στην ψυχή σου κρύβεις
και ποια είσαι αληθινά.

Μόλις όμως πλησιάσω
σε απόσταση βολής,
αμέσως σου μοιάζω για εχθρός
και σαν εχθρό με εκτελείς.

Και μόλις τα όπλα θα σιγάσουν
κι εγώ θα κείτομαι νεκρός,
θ’ αναρωτιέσαι γιατί δεν ήρθα,
γιατί όσα νοιώθεις ποτέ δεν είδα,
και το πόρισμα θα βγάλεις,
ένοχος για προδοσία τελικά
ήταν κι αυτός.