Μου πες θα φύγω….

Μου πες θα φύγω
πάλι για λίγο,
πάλι, μέχρι να θες,
μέχρι και πάλι ξανά να γυρίσεις,
ξανά να ζητήσεις, όσα είχες και χθες.

Μου είπες και πάλι λόγια απάτης
πως δήθεν δε μ' αγαπάς,
πως το μυαλό σου ακόμα γυρίζει,
το παρελθόν σου σε πλημυρίζει,
και πως ακόμα για εκείνο πονάς.

Θυμάσαι σου λέω, μου το πες ξανά,
πως η καρδιά σου για ‘κείνον χτυπά.
Πως πάλι σε αυτόν θες να γυρίσεις,
μα να που πάλι εδώ είσαι ξανά.

Μου είπες και πάλι πως θες να μ' αφήσεις
κι όσα έχεις ζήσει πως είναι πιο δυνατά,
την τόλμη δεν έχεις από όσα υποφέρεις
να φύγεις να πας μακριά.

Πως μοιάζω ρουμπίνι στου φόβου τη δίνη
το χέρι να απλώσεις λυγάς,
τα πόδια σου τρέμουν η καρδιά σου σε πνίγει
δειλό είσαι αγρίμι και εκεί σταματάς.

Στα πόδια το βάζεις και πάλι να φύγεις
και πάλι με διώχνεις μακριά,
μα όταν βραδιάζει
η ψυχή σου σπαράζει
και ακόμα μια φορά εδώ είσαι ξανά.

Θυμάσαι σου λέω τα λόγια και οι πράξεις
απέχουν μίλια πολλά,
μου λες πως θα φύγεις σε αυτόν θα γυρίσεις
καθώς στην αγκαλιά μου κουρνιάζεις ξανά.

Μου πες θα φύγω
πάλι για λίγο,
πάλι, μέχρι να θες,
μα ο δρόμος εκείνος είναι πια λίγος
και ανήκει, το ξέρεις, στο χθες.

Τώρα σου μοιάζουν τα όνειρα εκείνα
με ξένο μουντό σκηνικό,
και με έχεις μισήσει που σε έχω αγαπήσει
που στα όνειρα τόλμησα κι έβαλα φως.

Την καρδιά σου και πάλι με ψέμα γεμίζεις
μιας αγάπης που έχει από χρόνια χαθεί,
και μου λες θες να φύγω και πάλι...για λίγο,
να αντέξεις όσα ζεις δε μπορείς.

Μου πες θα φύγω
πάλι για λίγο,
πάλι, μέχρι να θες,
μα αυτή τη φορά ξανά μη γυρίσεις
αν το θάρρος δε βρεις να διεκδικήσεις,
την τόλμη να ζήσεις…
όλα εκείνα που θες.

I Am Lost - Jason Lytle

On the commute I fade from view
What now is true...I am lost!

Διάττοντας αστέρας

Διάττοντας αστέρας,
τι μπέρδεμα κι αυτό;
Περνούσα από τη ζωή σου,
το φώς απ’ την ψυχή σου,
είδα,
και είπα να σταθώ.

Ενάντια στους νόμους
βρέθηκα στη τροχιά σου,
το σύμπαν μου θυμώνει,
φωνάζει και μουτρώνει,
μου λέει, πήγαινε γρήγορα,
έχεις δρόμο μπροστά σου.

Τη ρότα σου διόρθωσε,
δε βλέπεις; Είσαι λάθος.
Τι πάει να πει θαμπώθηκες;
Ξεκίνα….άντε βιάσου.

Μη με μαλώνεις κι άκουσε
το ξέρω δεν είναι δικιά μου,
η διαδρομή που διάλεξα,
για κείνη λίγο την άλλαξα,
δεν ήταν στα σχέδια μου.

Λιγάκι μόνο θα σταθώ,
ξέρω πως δε μου ανήκει,
τη νύχτα μόνο δώσε μου
και μέχρι το ηλιοβασίλεμα
θα έχω και πάλι φύγει.

Κάνει κρύο στη νύχτα της
και εγώ έχω φώς να δώσω,
να λάμψει ακόμα πιο πολύ,
φλόγα να γίνει η ψυχή,
να δούνε όλοι αυτό που εγώ,
επειδή εκείνη με άφησε,
έτυχε να ανταμώσω.

Κι ύστερα στη δικιά της αυγή,
το φώς της σα λάμπει πιο πολύ,
Διάττοντας αστέρας μια ζωή,
ξανά στην ίδια διαδρομή
πάλι θα επιστρέψω.

Διάττοντας αστέρας,
τι μπέρδεμα κι αυτό;
Πέρασα απ’ τη ζωή σου,
άγγιξα τη ψυχή σου,
μα τώρα όμως ξημέρωσε
και πρέπει να βιαστώ.

Θάλασσα δίχως Ουρανό - Δώρας / Παπαποστόλου

Και μάλιστα νότες φιλικές!!!!

Λαβύρινθος

Τα όνειρα δακρύζουνε
ετούτη ‘δω τη νύχτα,
κ’ οι εφιάλτες πρόσφορο
βρίσκουν πάλι το έδαφος
γι ακόμα μία παγίδα.

Οι δαίμονες ανοίγουνε
φτερά για να πετάξουν,
κ’ οι άγγελοι σου αδύναμοι
κρυψώνα ψάχνουν ασφαλή
το βράδυ να περάσουν.

Η σκέψη σου λαβύρινθος,
την έξοδο έχεις χάσει,
κι ένα μυαλό που ανέλπιστα
ψάχνει μια ήσυχη γωνιά
λίγο…να ξαποστάσει.

Ατίθασα συναισθήματα
παλεύεις να δαμάσεις,
κι όλα σαν αποτύχουνε
μια κούπα βάζεις με κρασί
να πιεις για να ξεχάσεις.

Ανάβεις τσιγάρο, με φωτιά,
τα πάντα να εξαγνίσεις,
μες την ομίχλη του καπνού
να κρύψεις το δάκρυ του τρελού
που τόσα χρόνια ανέλπιστα
παλεύεις…να γνωρίσεις.

Ότι με κάνει αληθινό

Ότι με κάνει αληθινό
είναι που με πληγώνει,
ότι με κόπο έχτισα
εκείνο με στοιχειώνει.

Ότι λαχτάρησα να βρω
συνέχεια θα το χάνω,
και πάντα στην ίδια διαδρομή,
σαν από απόφαση καταδικαστική,
τα ίδια λάθη θα κάνω.

Ότι καλό έχω μέσα μου
εκείνο με ορίζει,
μου καταστρέφει τη ψυχή
και κάθε νύχτα απ’ την αρχή,
σε μία ατέρμονη διαδρομή,
ξανά προσδιορίζει.

Ότι βαθιά αγάπησα
αυτό θα με προδώσει,
ότι η καρδιά μου αγκάλιασε,
πόθησε ή νοστάλγησε,
αυτό θα με σκοτώσει.

Ότι όνειρα έκανα
πάντα αιμορραγούσαν,
στο χρόνο ποτέ δεν άντεξαν
και όσο και αν προσπάθησα,
τα φρόντισα και τα αγάπησα,
πάντοτε με ξεχνούσαν.

Ότι προσευχή ψιθύρισα
την έκλεψε η νύχτα,
λόγια που απλά χαθήκανε
και γεύση μόνο αφήσανε
από πόνο και από πίκρα.

Ότι με κάνει αληθινό
πλέον αργοπεθαίνει,
πολλές του ανοίξανε πληγές,
άνθρωποι που χάθηκαν στο χθες,
και πλέον δεν έχει δύναμη
άλλο...να ανασαίνει.

Ένοχος για προδοσία

Δεν ξέρω πόσες είναι οι φορές
που θες να μου μιλήσεις,
πόσες τα λόγια χάνονται,
σε αισθήματα μέσα θάβονται,
γιατί θέλεις, όπως κι εγώ,
τα χείλη μου να φιλήσεις.

Κάθε μέρα θα με ψάξεις
δυο λόγια απλά για να μου πεις,
για τα όνειρα που κάνεις
μέσα στους ήχους της βροχής.

Για δαίμονες πάλι θα μου μιλήσεις
που δεν σ’ αφήνουν να χαρείς,
και που αμείλικτοι ξυπνάνε,
της καρδιά σου αίμα λαχταράνε,
κάθε φορά που αυτό που ψάχνεις
τύχει στη ζωή σου να το βρεις.

Τις άμυνες θα χαλαρώσεις
λέγοντας πως είμαι εγώ,
αυτός που ξέρει να σε κάνει
να νοιώθεις σα να έπιασες λιμάνι,
κι έτσι θα σ’ εμπιστευτώ.

Και τότε είναι που θα τολμήσω
να έρθω λίγο πιο κοντά,
για μπορέσω ν’ αντικρίσω,
ίσως για πρώτη φορά,
τι μέσα στην ψυχή σου κρύβεις
και ποια είσαι αληθινά.

Μόλις όμως πλησιάσω
σε απόσταση βολής,
αμέσως σου μοιάζω για εχθρός
και σαν εχθρό με εκτελείς.

Και μόλις τα όπλα θα σιγάσουν
κι εγώ θα κείτομαι νεκρός,
θ’ αναρωτιέσαι γιατί δεν ήρθα,
γιατί όσα νοιώθεις ποτέ δεν είδα,
και το πόρισμα θα βγάλεις,
ένοχος για προδοσία τελικά
ήταν κι αυτός.

Η Πόλη μέσα στην πόλη

Μέσα στης πόλης σου την Πόλη
ελπίδες πέφτουνε νεκρές,
μάχες δίνουν και τις χάνουν,
όνειρα θάβονται στην άμμο,
θρήνοι σκίζουν τον αέρα
και συρμάτινες σιωπές.

Μέσα στης Πόλης σου την πόλη
ανθίζει το δέντρο της ζωής,
έρωτες έχει για κλωνάρια,
άνθη του είναι οι αμαρτίες
και στολίδια του πικρίες,
που ευδοκιμούν σε κλίμα
αστικό και παρακμής.

Μέσα στης Πόλης σου την Πόλη
πίσω από λάμψεις και φωτιές,
μια σκιά περιπλανιέται,
φάντασμα που καταριέται,
τη ζωή που φυλακισμένο
δίχως συμπόνια το κρατάει,
ανάμεσα στο σήμερα και στο χθες.

Μέσα στης πόλης σου την πόλη
υπάρχουν χιλιάδες ομορφιές,
μια φωτιά τις σιγοκαίει,
θανάτου χέρι τις χαϊδεύει,
και υγρό κυλάει το πύρ
σε μοναχικά σοκάκια
και σε σκοτεινές αυλές.

Μέσα στης Πόλη μου την Πόλη
μαρμαρωμένος βασιλιάς,
την δικιά σου έχει θέα,
να ζεσταίνει την ψυχή του,
χαμόγελα να πλάθει στην μορφή του,
ηλιαχτίδες να προσφέρει
σε βάθη πέτρινης καρδιάς.

Ό,τι κι αν ζήσεις - Μιλτιαδης Πασχαλίδης

Έχεις πέσει με δύναμη πάνω στον ουρανό σου;
Είδες ποτέ σου πόσο φως κρύβεται σε ένα τραύμα;
Στα χέρια σου έκρυψες ποτέ το άδειο πρόσωπό σου;
Σ’ έχουν κοιτάξει σαν θεό, να σου ζητάνε θαύμα;