Πέμπτη 22 Μαΐου 2008

Πορτρέτο



Τα δάκτυλα τρέμουν
τη νύχτα αυτή
και λέξεις δεν υπάρχουν
το στόμα να πει.

Το χαρτί μοιάζει να είναι
ραγισμένο γυαλί.
Κάθε λέξη που γράφω
την σάρκα πληγώνει,
με πόνο αβάσταχτο
το μυαλό μου θολώνει,
και το αίμα καυτό
ρέει από κάθε πληγή.

Το χαρτί μουτζουρώνω
ξανά και ξανά.
Με πονάει…θυμώνω.
Σε χιλιάδες κομμάτια
με βία το σκίζω,
δώρο στον αγέρα το κάνω,
μαζί με τις σκέψεις μου
να το πάρει μακριά.

Σε μια αναζήτηση έχω χαθεί.
Χωρίς αποτέλεσμα…
Χωρίς λογική…
Της καρδίας μου πορτρέτο
έχω βαλθεί
να ζωγραφίσω απόψε
σε ένα κομμάτι χαρτί.
Μα σα κομμάτια από παζλ
που έχουν χαθεί.
μοιάζουν οι λέξεις,
δεν είναι εδώ…
στις σκοτεινές γωνιές του μυαλού μου
έχουν κρυφτεί.

Τα δάκτυλα τρέμουν
τη νύχτα αυτή,
και λέξεις δεν υπάρχουν
το στόμα να πει.
Μα τα δάχτυλα τρέμουν
γιατί έχουν πληγωθεί,
και το στόμα βουβό
κι αν είναι ,
δεν πειράζει,
γιατί απόψε το πορτρέτο
όχι με λόγια…
αλλά με αίμα θα βαφτεί.

Τετάρτη 7 Μαΐου 2008

Η δικιά μου γειτονιά…



Κάθε βράδυ που γυρνάω
στην δικιά μου γειτονιά,
λες και μπαίνω σε ένα κόσμο
βαμμένο με χρώματα μελαγχολικά.

Τι κι αν οι φίλοι περιμένουν
υπομονετικά…σε κάθε γωνιά ;
Τι κι αν ξέρω πως μ’ αγαπάνε
δυνατά…πραγματικά ;

Τι κι αν η ζωή έχει κρεμάσει
στολίδια πολλά και λαμπερά ;
Τι κι αν τα δέντρα είναι ανθισμένα
με λουλούδια γεμάτα στα κλαδιά ;

Τι κι αν ο ήλιος γλυκά λούζει
κάθε απόμερη σκιά ;
Τι κι αν στέλνει ηλιαχτίδες
να ζεστάνει μια καρδιά ;

Στην δικιά μου γειτονιά
οι σκιές παραμονεύουν στης
ηλιαχτίδας την καρδιά,
και τα δέντρα αργοπεθαίνουν
έχοντας άνθη στα κλαδιά.

Οι φίλοι πάντα μουρμουρίζουν
τραγούδια που καίνε και πονάνε,
και η αγάπη που μου δίνουν
δάκρυα κάνουν να κυλάνε.

Όλα μοιάζουν λυπημένα
στην δικιά μου γειτονιά,
γκρίζα χρώματα…παραπονεμένα,
σίδερο που την ψυχή μου
πυρωμένο διαπερνά.

Κι όμως εκείνη κάθε βράδυ
η καρδιά μου λαχταρά,
γνώριμα, σκοτεινά σοκάκια,
που δεν με φοβίζουν πια.