Σε ρωτάω μα δεν έχεις
κάτι που θές να μου πεις,
προσπαθώ να σου μιλήσω
μα όλα αυτά που μέσα σου κρύβεις,
απόψε δε θες να μοιραστείς.
Έχω ανάγκη να σε ακούσω,
το θέλω τόσο πολύ,
μα έχει χρόνια που έχεις μάθει
να αναζητάς τη σιωπή.
Μία λέξη σου ας είχα,
μία μονάχα συμβουλή,
την αλήθεια που μου κρύβεις
ας μου ψιθύριζες στο αυτί.
Να σε πείσω πλέον το ξέρω
δεν το είμαι ικανός,
μα έχω ανάγκη να μου δείξεις
πως θα βγω ξανά στο φως.
Δεν το λέω απαιτώντας,
έρχομαι μπροστά σου ταπεινός,
δώσ’ μου μια ρότα να βαδίσω,
μονοπάτι καρδιάς να ακολουθήσω,
πίστεψέ με μια φορά...
είμαι πλέον έτοιμος.
Μη μου γυρίσεις πάλι την πλάτη,
στο σκοτάδι μη χαθείς,
διάλεξε να μου μιλήσεις,
τη σιωπή σου να λυγίσεις,
και θα δεις...θα σε ακούσω,
πάλι δε θα γελαστείς.
Πεισματάρα πόσο είσαι,
όταν θες μόνο μιλάς,
τα παρακάλια μου δεν τρυπάνε
την πανοπλία που φοράς.
Πως να σε κατηγορήσω;
Ότι φταις, πώς να στο πω;
Αφού εγώ σε έχω ντύσει,
τα όπλα σου έχω πελεκήσει,
μέσα στου πόνου τη φωτιά
με μοναξιά για υλικό.
Σε ρωτάω μα δεν έχεις
κάτι που θες να μου πεις,
το χαρτί μου τσαλακώνεις,
τη ψυχή μου, πάλι λαβώνεις,
και με ένα ψυχρό ακόμα αντίο
στη σιωπή σου θα χαθείς.
