Καρδιά μου πονάς...

Στίχοι: Κυβερνητάκη Μαρία, Μουσική: Θεόδωρος Σαββίδης

Διάφανο πέπλο

Διάφανο πέπλο σαν σκιά

τα πάντα έχει καλύψει,

τα όνειρα μοιάζουνε θολά

σαν να ‘ναι χρόνια πια πολλά

που σ’ έχουν εγκαταλείψει.

Ψάχνεις το φως μες στη σκιά,

μέσα στα σύννεφα μια ξαστεριά,

για να σου δώσει δύναμη

το μέλλον να αντικρίσεις.

Μα μέσα στου χρόνου τα στενά

έχεις χαθεί από παλιά

και απεγνωσμένα αναζητάς,

κάτι πρωτόγνωρο, ξανά,

που θα σε συγκλονίσει.

Ψάχνεις εκείνη τη στιγμή,

που όλα θα μοιάζουν με μορφή,

που ήρθε σ’ ετούτη τη γη,

αιθέρια και θεϊκή ,

για να σε αφυπνίσει.

Ψάχνεις αυτό που δεν μπορείς,

χρόνια τόσα να αποδεχτείς,

πως ίσως όλη σου τη ζωή

την έχεις... σπαταλήσει.

Όνειρα έκανα μικρός

Όνειρα έκανα μικρός
και έπλεκα παραμύθια,
το βράδυ που έφευγε το φως
και όλο τον κόσμο αγκαλιά
σφιχτά κρατούσε η νύχτα.

Μεθούσα από τη γλύκα της,
το τρυφερό της χάδι,
ταξίδια για τόπους μακρινούς
έκανα στο σκοτάδι.

Δρόμους που θα ‘ρθουν στη ζωή
μ’ εκείνη συζητούσα,
και συμβουλές μου έδινε
που βιαστικά υποσχόμουνα,
πως πάντα θα θυμόμουνα…
ποτέ δεν θα ξεχνούσα…

Κι ερχότανε με συντροφιά
ένα χρυσό φεγγάρι,
που είχαν λέει γνωριστεί
μία βραδιά πολύ παλιά,
πριν να υπάρξουν όνειρα,
αμέσως αγαπήθηκαν
και γίνανε ζευγάρι.

Τα παραμύθια μου άκουγαν
που έλεγα με πείσμα,
“θα γίνουν όλα αληθινά
όνειρα είναι παιδικά”,
τότε με παίρνανε αγκαλιά,
στο μάγουλο μου ‘διναν φιλιά,
θα πληγωθεί μουρμούριζαν
κι ότι είναι μεγάλο κρίμα.

Αργά ο χρόνος κύλησε
και άφησε σημάδια,
ο μικρός εμεγάλωσε,
τα όνειρα σπατάλησε,
και όλα τα παραμύθια του
ξεμείνανε από ήρωες,
και πλέον είναι άδεια.

Ρυτιδιασμένος στο κορμί
και στην ψυχή συνάμα,
με μια καρδούλα παιδική
μέσα στης νύχτας τη στοργή
ακόμα βρίσκει θαλπωρή,
ψάχνει νέο όνειρο να βρει
μα πλέον το σκοτάδι της είναι βαρύ…

Συμβουλή άλλη δεν έχει να πει…

Με το φεγγάρι συντροφιά
κάθονται μαζί μου τα δειλινά,
μου λένε γύρνα στη ζωή
μην εγκαταλείπεις…
δεν είσαι εσύ.

Όμως ακόμα και η δικιά τους στοργή
δεν είναι πλέον αρκετή,
τα όνειρα πια είναι νεκρά
και παραμύθια παιδικά,
δεν έχω δύναμη…
έχει σωθεί…
καινούργια να φτιάξω…
απ’ την αρχή.

Άτιτλο

Για τι να γράψω σήμερα;
Ποια σκέψη να δαμάσω;
Ποιο πληγωμένο όνειρο
πάλι να θυσιάσω;

Ποια μοίρα να καταραστώ;
Ποιο πόνο να γιορτάσω;
Με ποιον εφιάλτη αγκαλιά
το βράδυ να περάσω;

Ποιον άγγελο να επικαλεστώ;
Ποια θεία μελωδία;
Από ποιο σκοτεινό μου δαίμονα
να δανειστώ σοφία;

Με ποιο παραμύθι παιδικό
τους φόβους να ηρεμήσω;
Και ποιο νανούρισμα να πω
τη θλίψη να κοιμίσω;

Με ποια δεσμά το είναι μου
πάλι να αλυσοδέσω;
Σε ποια φυλακή από τη ζωή
πάλι να δραπετεύσω;

Ποια λόγια να φέρω στο μυαλό
το θόρυβο να σωπάσω;
Και τη βουή ποια μουσική
να βρω για να σκεπάσω;

Ποιες λέξεις να κάνω στίχους μου;
Ποιο χαρτί μου να πληγώσω;
Με ποιο στυλό στο ξόρκι μου
απόψε ζωή να δώσω;

Και δύναμη τέλος...που θα βρω;
Που να ‘χει απομείνει;
Ζωντανή να υπάρχει λογική...
η νύχτα όταν θα σβήνει.

Γυμνα Καλώδια - ΘΕΛΩ

Κορε. Υδρο - Οχι πια έρωτες

Χρήστος Θηβαίος - Δεν Είμαι Άλλος

Λαβωμένο φεγγάρι

Πάλι απόψε λαβωμένο

φάνηκες στον Ουρανό,

φορτωμένο με υποσχέσεις

και όνειρα περαστικών.

Φίλων που πέρασαν στο χρόνο,

άγνωστων μα και εχθρών,

ήρθες πάλι στωικά

να κουβαλήσεις ξένο σταυρό.

Πρόβαλες απ΄ την αγκάλι

μάνας υγρής και στοργικής,

μα η αγάπη της σε πνίγει

και ψάχνεις διέξοδο φυγής.

Νοιώθω το αίμα σου να ρέει

στη γαλήνη της στιγμής,

και ένα δάκρυ μου ξεφεύγει,

βλέπεις η ψυχή ζηλεύει,

το μεγαλείο που αντικρύζει

είναι πολύ και δεν μπορεί.

Η θάλασσα θρηνεί που φεύγεις

και σου κλέβει λίγο φως,

λίγο πιο ‘κει ληστής ζωής

μαρτυρά το γεγονός.

Μα η ανάγκη του τον πνίγει

μάρτυρας μένει βουβός,

μέσα στη θλίψη της στιγμής

λίγο φως κλέβει και αυτός.

Δε το κάνει από απληστία

μα πάνε χρόνια που είναι νεκρός

και έχει ανάγκη τόση να νοιώσει

έστω για λίγο ζωντανός.

Όμως εσύ δεν θα σαλέψεις,

μήδε θα διαμαρτυρυθείς,

μα λαβωμένο λίγο ακόμα

νέο ληστή ψάχνεις...να βρεις.

Καλό σου ταξίδι φίλε μου...

Χθες αποχαιρέτησα ένα φίλο...ένα φίλο που είχα συναντήσει μονάχα μία φορά και όμως έτσι τον φέρνω στο μυαλό μου. Θα αναρωτηθείς τώρα...ίσως και να γελάσεις...που ως φίλο τον αναφέρω, όμως...όμως πως λες έναν άνθρωπο που έχεις εκτιμήσει; Πως λες έναν άνθρωπο που έκανε το κόσμο καλύτερο;...έναν άνθρωπο που πάλευε να γίνει καλύτερος...για εκείνον αλλά και για τους γύρω του. Έναν άνθρωπο που είχε τόσα να πει και που τα λόγια του χάιδευαν τις ψυχές τόσων ανθρώπων. Έναν άνθρωπο με τον οποίο μοιράστηκες ίδιες αγωνίες και όμοιους προβληματισμούς, όπου το ίδιο φως έδινε ζωή στα όνειρα σας και το ίδιο σκοτάδι σμίλεψε τους εφιάλτες σας. Αν έτσι το θέλεις, γέλασε μαζί μου...δεν πειράζει...εγώ ως φίλο θα τον προσφωνώ.

Και όμως καθώς τον αποχαιρετούσα δεν ήταν μονάχα πόνος που την ψυχή μου αγκάλιασε...δεν ήταν μονάχα θλίψη...συνοδοιπόρος τους ήρθε και ένα μεγάλο ερωτηματικό...ένα ερωτηματικό που συχνά με επισκέπτεται...σε στιγμές μικρές και σκοτεινές κάνει συνήθως την εμφάνισή του...ξέρεις νομίζω σε ποιες αναφέρομαι...στιγμές όπου όλα γύρω σου μοιάζουν με δεσμά...στιγμές που νοιώθεις να πνίγεσαι από την ίδια σου την ανάσα.

Αλλά εκείνη δεν ήταν μία από αυτές...και όμως να που αυτό επέλεξε να είναι εκεί. Βλέπεις καμιά φορά οι σκέψεις μας δεν είναι δικές μας...όχι αποκλειστικά. Καμιά φορά θέλεις να γίνεις κάποιος άλλος...να σκεφτείς όλα αυτά που εσένα απασχολούνε σαν να αφορούν κάποιον άλλο...έστω για λίγο..ίσως με την ελπίδα ότι καινούργια γνώση θα πάρεις...ίσως γιατί έτσι ο κόσμος μπορεί να γίνει για λίγο πιο φιλόξενος...ή ίσως απλά για να αποδράσεις για λίγο από τον εαυτό σου.

Όποιος και να ήταν ο λόγος μέσα στη γαλήνη της θλίψης εκείνης της στιγμής...μία απορία μοιράστηκα με τον φίλο μου καθώς τον αποχαιρετούσα. Τελικά βέβαια δεν ξέρω να σου πω αν ήταν δική μου ή δική του... όμως ένα είναι σίγουρο...τη μοιραστήκαμε...πιθανόν μόνο μέσα στο μικρόκοσμο του μυαλού μου...αλλά τη μοιραστήκαμε.

Άραγε...άραγε καλέ μου φίλε πρόλαβες να γίνεις ο άντρας που ήθελες να γίνεις; ...ο άνθρωπος που ήθελες να γίνεις; Βλέπεις όλοι όταν ξεκινάμε έχουμε όνειρα, πλέκουμε παραμύθια, προβάλουμε στο μυαλό μας εικόνες...για τον άνθρωπο στον οποίο θέλουμε να εξελιχθούμε. Όταν είσαι πολύ νέος μοιάζει τόσο αληθινό...τόσο εύκολο...που μπορείς να απλώσεις το χέρι και να το αγγίξεις. Δεν είναι κάτι στο οποίο ελπίζεις, είναι μία απόλυτη αλήθεια που απλά δεν έχει ακόμα πραγματοποιηθεί...είναι η ανατολή που ξέρεις πως θα έρθει στο τέλος της νύχτας...είναι το λιμάνι που ξέρεις πως υπάρχει μετά την ατέλειωτη θάλασσα...είναι σα το σύννεφο που ξέρεις ότι βροχή θα καταλήξει.

Και μετά...μετά μεγαλώνεις...και καθώς μεγαλώνεις, κάπου στην πορεία, σταματάς να πιστεύεις στις απόλυτες αλήθειες...μαθαίνεις ότι ο ήλιος δεν ανατέλλει πάντα την επόμενη μέρα...τουλάχιστον όχι παντού, μαθαίνεις ότι τα λιμάνια μπορεί να είναι πάντα στο ίδιο σημείο αλλά τα πλοία δεν φτάνουν πάντα στα λιμάνια για τα οποία ξεκίνησαν...καμιά φορά δεν φτάνουν σε κανένα, μαθαίνεις ότι όλα τα σύννεφα δεν γίνονται βροχή... κάποια, προδομένα από τις δυνάμεις τους, απλά χάνονται στον αέρα καθώς γίνονται μέρος του.

Συνέχεια μαθαίνεις...όλο και κάτι καινούριο....και όσο μαθαίνεις, τα όνειρα που κάποτε είχες μοιάζουν με αβάσταχτο βάρος, τα παραμύθια σου πλέον γίνονται παιδικές ανοησίες και οι εικόνες σου ξεθωριάζουν κάτω από το αδυσώπητο φως της πραγματικότητας. Και ο άνθρωπος αυτός... ο άνθρωπος στον οποίο είχες στηρίξει όλη σου τη ζωή...που ήθελες να έχεις...γίνεται το εμπόδιο... γίνεται ο πολέμιος της ζωής που “πρέπει” να έχεις.

Κι έτσι σιγά σιγά...λέξη τη λέξη από τους γονείς...που να σε προστατέψουν επιθυμούν, συμβουλή τη συμβουλή από τους “δασκάλους” σου...που το μέλλον σου θέλουν να εξασφαλίσουν, αδικία την αδικία από τους ιθύνοντες...που ένα κράτους πρόνοιας και δικαίου θέλουν λέει να σου προσφέρουν... μεταμορφώνεσαι...μέρα τη μέρα σε κάτι άλλο μεταμορφώνεσαι, σε κάτι άγνωστο, σε κάτι που όλο το είναι σου μερικές φορές επαναστατεί... παιδικές ανοησίες στο έχουν βαφτίσει... σε κάτι που όμως, θα σου δώσει τη ζωή που “αξίζεις”... τη ζωή που σου είπαν ότι “πρέπει” να έχεις.

Και αυτή είναι η ζωή που ακολουθείς για πολλά χρόνια... οι περισσότεροι για πάντα. Και έτσι καταλήγεις να γίνεις κάποιος...κάτι ίσως, μια και τόσο ξένο πολλές φορές σου μοιάζει... που τίποτα δεν έχει να κάνει με εκείνο τον άνθρωπο που κάποτε αποτελούσε τη σταθερά γύρω από την οποία θα χτιζόταν η ζωή σου.

Όμως, όπως σε όλα άλλωστε, έτσι και εδώ υπάρχουν εξαιρέσεις... μη φανταστείς ότι είναι πολλές... ελάχιστες, ίσα-ίσα για να επιβεβαιωθεί ο μαθηματικός τους κανόνας... όμως υπάρχουν. Υπάρχουν αυτοί που κάποια στιγμή στη πορεία... στη πορεία της ζωής των πρέπει...τα θέλω τους επαναστατούν... οι παιδικές ανοησίες αρχίζουν να παίρνουν και πάλι ζωή και πλέον δεν μοιάζουν τόσο ανόητες... δεν μοιάζουν καν παιδικές.

Εκείνος ο άνθρωπος από την παιδική τους ηλικία, παρότι εντελώς άγνωστος πια, μοιάζει τόσο οικείος...τόσο αληθινός μέσα στην ψεύτικη ζωή τους που πλέον η εξέλιξη προς αυτόν είναι μονόδρομος... μονόδρομος για να σωθείς... για να ζήσεις... για να μπορείς απλά να αναπνεύσεις.

Και τότε είναι που τη προσπάθεια αρχίζεις... τον αγώνα... τη μάχη. Ναι καλά το λέω...μάχη...μοιάζουν τα θέλω με τα πρέπει να είχαν μπει τόσα χρόνια σε μία δίνη πανίσχυρη και εσύ τώρα πρέπει να τα ξεχωρίσεις... μοιάζει με δύο ανθρώπους που αντιπαλεύουν.. που χορεύουν υπνοτισμένοι σε ένα πολεμικό ρυθμό. Ο ένας για να μη πεθάνει και ο άλλος για να γεννηθεί.

Και εσύ φίλε μου όταν σε γνώρισα την είχες αρχίσει αυτή σου τη μάχη... ήσουν μία εξαίρεση σε αυτόν τον κόσμο των πρέπει... την είδα...ένα μικρό κομμάτι της...αλλά την είδα...αναγνώρισα τις πληγές σου....τα τραύματά σου...τις ήττες σου...μοιάζανε τόσο πολύ με τις δικές μου.

Και όμως χθες σε αποχαιρέτησα, σου ευχήθηκα καλό ταξίδι και ίσως με αυτό μου το κείμενο ένα ταπεινό και εύθραυστο μνημείο από μελάνι και χαρτί έστησα στο χρόνο...ως ανάμνηση της μάχης που μαρτύρησα. Όμως φίλε μου... Γιώργο μου... για ποιον ετούτο το μνημείο άραγε είναι; Για τον άνθρωπο που πέθαινε ή για εκείνον που γεννιόταν; Μπορεί να μην έχει σημασία πλέον... μάλλον δεν έχει...δεν ξέρω. Όπως και να έχει όμως ας μείνει ένα αναμνηστικό της απορίας που μοιραστήκαμε εκείνη τη μέρα...άραγε πρόλαβες; ...άραγε τα κατάφερες; ...άραγε εγώ θα προλάβω; ...άραγε εγώ θα τα καταφέρω;

Καλό σου ταξίδι φίλε μου...υπήρξες έμπνευση!!

ACTIVE MEMBER - Φυσάει κόντρα

Σκιές - Η θλίψη μας γιορτή

Active Member - Θά 'χω Φύγει Mακρυά

Δω χάμω κείτεται νεκρός

Δω χάμω κείτεται νεκρός,

μίζερος άνθρωπος...κακός,

κανένας δεν εδάκρυσε

σαν έφυγε η ψυχή του.

Κανείς πένθος δεν βίωσε,

μόνος του απεβίωσε,

το δάκρυ το τελευταίο του

ταξίδεψε μονάχο.

Aγάπης χέρι στα στερνά,

στα τελευταία τα λεπτά,

δεν βρέθηκε το χέρι του

τρεμάμενο να κρατήσει.

Και ούτε πρόσωπο...έστω γνωστό,

σαν χάρη σε συνάνθρωπο,

δεν ήταν στο τέλος πλάι του,

με ένα φιλί στο μέτωπο,

για να τον χαιρετήσει.

Έζησε μόνος τη ζωή,

του κόσμου απέφευγε τη βουή,

γιατί ποτέ δεν κατάφερε

το φόβο του να νικήσει.

Στα όνειρα έβρισκε το φως,

μέχρι το τέλος...τόσο δειλός,

ποτέ του δεν βρήκε δύναμη

τον ήλιο να αντικρίσει.

Σε μια φυλακή τον είχα βρει

την έχτιζε μου είπε...μια ζωή,

ποτέ του δεν ετόλμησε

να ανοίξει τα φτερά του.

Τους ανθρώπους, μου ‘πε...δεν τους μπορώ,

τους αγαπάω...μα πονώ,

κάθε φορά που έρχονται

μου κλέβουνε και κάτι.

Δεν είναι που είμαι κακός

μου ‘πε κάποτε...εμπιστευτικώς,

μα τρόπο δεν έχω άλλο πια

να πάψω να πονάω.

Δω χάμω κείτεται νεκρός,

μίζερος άνθρωπος...κακός,

με όρκισε στο τάφο του

ετούτο πως θα γράψω.

Ποτέ κανείς να μη σταθεί,

πάνω από το μνήμα του και πει,

πως άνθρωπος ήτανε κι αυτός,

και ίσως τελικά να άξιζε

σαν έφευγε...να κλάψω.

mantinada - Καρδια μου πονάς...

Δεν σας το έχω πεί ποτέ, αλλά έχω για φίλη μία πολύ ταλαντούχα κυρία, την οποία φαντάζομαι οι περισσότεροι που ασχολείστε με αυτού του είδους τα blog κάπου θα την έχετε συναντήσει. Όσο δεν την έχετε...θα έπρεπε!! Το Μαράκι μας λοιπόν έχει πλέον το πρώτο δικό της τραγούδι...και πιστεύω ότι αξίζει ο κόπος να περάσετε μία βόλτα από το blog της και να το ακούσετε!!! Αρκεί ένα κλίκ εδώ....mantinada's first song

Συγχαρητήρια Μαράκι!!!!...δηλώνω θαυμαστής!!!

Φιλιά μικρή!!!

Ζωντανός

Απόψε είδα ηλιαχτίδα
να πεθαίνει στη σκιά,
είδα σκοτάδι ν’ ανατέλλει
πάνω στου ήλιου τα φτερά.

Μέτρησα όσα δε μετρούνται
με στιγμές ή με λεπτά,
πάγωσα στο χθες το χρόνο
και ταξίδεψα στου πόνου
το βασίλειο ξανά.

Άκουσα γλυκούς ψιθύρους
και αγγελικά φτερά,
ήχους έζησα που κρύβω,
που πολλά χρόνια φροντίζω,
σε διαδρομές που δε διασχίζω
να κρατούνται σφαλιστά.

Μέθυσα με ευωδιές
νυχτολούλουδων ξανά,
γεύτηκα τις αμαρτίες
που γράφονται σε παραλίες,
κάτω από της πανσέληνου το βλέμμα,
στων κυμάτων μέσα την αγκαλιά.

Χέρια ένοιωσα αγαπημένα
να με λατρεύουν στα κρυφά,
αίμα να ρέει από πληγές
που είχαν θαφτεί κάπου στο χθες,
μα αναστήθηκαν απόψε
για ακόμα μία φορά.

Μίλησα με λευκά δαιμόνια
και με αγγέλους σκοτεινούς,
και έπαιξα με τους κανόνες,
παιχνιδιών τρομαχτικών,
που σκαρφίζεται ο νους.

Ταξίδεψα σε μέρη οικεία
που γαληνεύουν την ψυχή,
μα και σε μέρη που από φόβο
σφραγίζονται με σιωπή.

Κι ύστερα άφησα το χρόνο,
πάλι να κυλήσει ... δανεικός,
για να μου φέρει νέες ήττες,
αγάπες, χαρές…ίσως και νίκες,
κι άλλες βραδιές για να υπάρξουν
που θα μπορώ να νοιώσω...ζωντανός.

Η φωτογραφία είναι από τον σύνδεσμο:http://fc06.deviantart.com/fs42/f/2009/101/2/5/Sephius___Light_and_Darkness_by_Sephius_Fernando.png

Τα παιδία παίζει!!!!

Τα παρακάτω είναι η απάντηση σε ένα μουσικό παιχνίδι στο οποίο με προσκάλεσε η φίλη μου η mantinada. Όλα τα τραγούδια που έχω επιλέξει έχουν κάτι να πούν για μένα και ίσως σας βοηθήσουν να με μάθετε λιγάκι καλύτερα. Ελπίζω να σας αρέσουν όσο και σε μένα. Αρχίζουμε λοιπόν....

Τι είναι αυτό;

Τι είναι αυτό που σε πληγώνει;
Τι είναι αυτό που σε πονά ;
Τι καταστρέφει τα όνειρά σου
και τι πίσω σε γυρνά;

Τι είναι αυτό που δεν αφήνει
την ζωή σου να κυλά;
Ποιος καημός το χαμόγελο σβήνει
απ’ την μαύρη σου καρδιά;

Γιατί νοιώθεις πεθαμένος;
Γιατί νοιώθεις σαν νεκρός;
Η ζωή σου χαμογελάει
μα εσύ δεν βλέπεις φως.

Μοιάζεις αλυσοδεμένος
στης ψυχής σου τα δεσμά,
για πάντα καταδικασμένος
σε μια ζωή....που σε πονά.

Στιχοιμα - Άμαχος

Σκόρπια γραμμένες λέξεις

Άνοστο αστείο η ζωή
μοιάζει χωρίς εσένα,
τραγούδι δίχως νόημα
δίχως καμία έννοια.

Τραγούδι που έμεινε μισό,
σκόρπια γραμμένες λέξεις,
κείμενο δίχως λογική
που ένα βράδυ που είχες πιει
έριξες πάνω στο χαρτί
παλεύοντας ν’ αντέξεις.

Μοιάζουν οι φόβοι σου με ευχές,
και ο πόνος με ευτυχία,
δεν ξέρεις πια τι αγαπάς,
δεν ξέρεις καν γιατί πονάς
και ανακούφιση ζητάς
σε μια άγνωστη ουσία.

Φίλος σου είναι καθετί
που σου χαρίζει λήθη,
που σου χαρίζει δυο στιγμές
μακριά από το δικό της χθες,
μακριά από το παραμύθι.

Στιχοιμα - Ταξιδεύω

Απεργία Πείνας - Θεοδωρής Τενέζος - Camera Live

Είμαι σίγουρος, ότι όσοι επισκέπτεστε το παρών blog, ξέρετε πολύ καλά ότι δεν είναι ο σκοπός του να ασχολείται με όλες αυτές τις δύσκολες καταστάσεις που αντιμετωπίζουμε όλοι στην καθημερινότητά μας. Τουλάχιστον όχι άμεσα...υπάρχουν όμως κάποια πράγματα, που ακόμα και όλοι εμείς που δηλώνουμε ονειροπόλοι και που ζούμε λίγο σε ένα δικό μας κόσμο, ίσως μερικά αποκομμένο από την πραγματικότητα, δεν πρέπει να αφήνουμε να περνάνε απαρατήρητα. Ειδίκα όταν αφορούν έναν άνθρωπο που διάλεξε να πονέσει και να ταλαιπωρηθεί...ίσως και να φτάσει στα όρια του Θανάτου...προκείμένου να υπερασπιστεί τα πιστεύω του αλλά και το δικό μας συμφέρον! Πιστέυω λοιπόν ότι αξίζει να σταθούμε δίπλα σε ένα τέτοιο άνθρωπο και να αφιερώσουμε όλοι όσοι έχουμε ένα μικρό δημόσιο σπιτάκι, ένα μικρό έστω χώρο, για να στεγάσουμε την προσπάθειά του. Ειδικά, αφού όλοι αυτοί που έχουν τις δημόσιες βίλες των ΜΜΕ έχουν αποφύγει μέχρι σήμερα έντεχνα να κάνουν το ίδιο.Σας προτρέπω λοιπόν, όσοι έχετε κάποιο blog ή site να κάνετε το ίδιο. Επιτέλους πρέπει να μάθουμε να υποστηρίζουμε τα θέλω μας και τις αξίες μας, και αν δεν μπορούμε να το κάνουμε οι ίδιοι, ας υποστηρίξουμε τουλάχιστον λιγάκι, αυτούς που έχουν τη δύναμη να το κάνουν για μας!!

Σχετικά links video και φωτογραφίες:
-Απεργία πείνας για 14η μέρα ο Θεόδωρος Τενέζος - Camera live απο την Πατησίων
-Θεόδωρος Τενέζος: Αποφασισμένος να συνεχίσει την απεργία πείνας μεχρι το τέλος..
-Θοδωρής Τενέζος - Ο Άνθρωπος πεθαίνει και εμείς απλώς κοιτάμε.. ΝΤΡΟΠΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ
-ΚΑΡΤΕΛ: Τι κοινό έχουν με τις γάτες? Είναι και τα δύο Εφτάψυχα! Πόσοι πρέπει να πεθάνουν για να το μάθουμε?
-ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΤΕΝΕΖΟΣ - LIVE ΑΠΕΡΓΙΑ ΠΕΙΝΑΣ: Στις 630.000 έφτασαν οι επισκέψεις αλλά κανείς δεν είναι εκεί..

Γιάννης Χαρούλης - Έλα πάρε με

Σα πρώτη φορά...

Σα να ‘ναι φως που πρώτη φορά
βλέπουν τα μάτια και πονούν,
σα πρώτες λέξεις που από’ τα χείλι
προσπάθεια κάνουν, άναρθρα να βγουν.

Σα μουδιασμένα, αδύναμα πόδια,
προσπάθεια που κάνουν να σταθούν,
μοιάζουν τα πάντα πρωτόγνωρα,
γιατί βλέπεις τα όνειρα
μετά από καιρό πολύ,
στους εφιάλτες προσπάθεια
κάνουν να επιβληθούν.

Είναι καιρός που άοπλα
τα έστελνες στη μάχη,
όσο κι αν προσπαθούσανε,
για σένα που αγαπούσανε,
δίχως ελπίδα χάνοταν
απ’ τα δικά σου λάθη.

Κι εσύ γι αυτήν την ήττα τους
τα τιμωρούσες πάλι,
τα βοηθούσες να γεννηθούν,
ξανά μονάχα για να χαθούν,
για να θρέψει ο πόνος τους
της μοίρας σου την πάλη.

Μα κάτι άλλαξε μέσα σου,
βαρέθηκες να χάνεις
και αποφάσισες δίπλα σε αυτά,
αν είναι έτσι η μοίρα σου,
πως θέλεις να πεθάνεις.

Με τη ψυχή σου τα όπλισες
και μ’ όλη την καρδιά σου,
και μοιάζει τούτη τη φορά,
όλα πως θα είναι διαφορετικά,
το πείσμα σου στηλιώνεις σταθερά
κι επίθεση στους φόβους σου
κινάς να πας να κάνεις.

Βγαίνει ουρλιαχτό...αντιλαλά,
στα στήθη σου καίει λευκή φωτιά
και ίσως...για πρώτη φορά,
πολεμάς...για τη ζωή σου.

Τα μάτια σου αστράφτουν από πεθυμιά,
το πόνο να νικήσεις... τη καταχνιά
και όλα όσα μοιάζαν αδύνατα
κινάς...να κατακτήσεις.

Λευκό χαρτί

Του ποιητή το θάνατο
μπροστά μου αντικρίζω,
μα ως γενναίος αποφάσισα,
βλέπεις μάχη στη μέση
ποτέ δεν άφησα,
σε τούτη εδώ την απειλή
να μην υποχωρήσω.

Είχα ακούσει τις ιστορίες,
από αυτές που λέγονται ψιθυριστά...
νύχτες κρύες,
για τούτο ‘δω το δαίμονα
που ύπουλα χτυπάει.

Που έρχεται λέει χωρίς γιατί,
χωρίς το πότε να επιλεχτεί
και όταν ανάγκη έχεις πιο πολύ
να ζωγραφίσεις λίγη ζωή,
μέσα από του μυαλού σου τη σιωπή,
μέρος για ενέδρα ιδανική,
απρόσμενα χτυπάει.

Λευκό χαρτί...λευκό χαρτί,
θάνατε κάθε ποιητή,
εμένα απόψε διάλεξες
παρέα για να κάνεις.

Δίχως αιτία ή αφορμή
που να μπορεί να εξηγηθεί,
τη ζωγραφιά μου για ζωή,
σάρκα δεν θ’ αφήσεις και ψυχή
τη νύχτα αυτή να πάρει.

Τώρα άραγε...θυμάσαι;

Και τώρα άραγε τι;…τι είναι άραγε αυτό που πρέπει να κάνω ;…τι είναι αυτό που πρέπει να κυνηγήσω για να είμαι ευτυχισμένος; Θυμάμαι όταν ήμουν μικρός...αθώος...ένα άμορφο ακόμα πλάσμα που προσπαθούσε να καθορίσει την μορφή του...να καθορίσει και συνάμα να κατανοήσει την θέση του σε αυτόν τον κόσμο. Εσύ το θυμάσαι;...αλήθεια άραγε...θυμάσαι;...τότε που ένα εκατομμύριο ερωτηματικά αιωρούνταν πάνω από το κεφάλι σου...τότε που τα πάντα ήταν άγνωστα και όμως τόσο οικεία...τόσο φιλικά...καμία από τις άμυνες σου δεν υπήρχε…βλέπεις δεν υπήρχε λόγος να υπάρχει...κανείς δεν σε είχε πληγώσει...κανείς δεν σε είχε προδώσει...κανείς δεν σε είχε εκμεταλλευτεί. Τότε που ήθελες να γνωρίσεις τα πάντα...να μάθεις για τα πάντα...τότε που οι φίλοι σου δεν είχαν ονόματα...όλοι φίλοι σου ήταν...και αν δεν ήταν, γινόντουσαν. Αρκούσε ένα χαμόγελο...ένα “θέλεις να παίξουμε”...ένα κομμάτι τσίχλα…και αμέσως μια μεγάλη φιλία ξεκινούσε...χωρίς επιφυλάξεις...χωρίς δεύτερες σκέψεις...χωρίς ίχνος ιδιοτέλειας...τόσο απλά...τόσο ειλικρινά.

Τότε, που κάθε απάντηση που λάμβανες, ακόμα και στο πιο απλό σου ερώτημα, έμοιαζε τόσο μαγική...τόσο εντυπωσιακή...που απλά έπρεπε να το μοιραστείς με όλο τον κόσμο, ήθελες να μοιραστείς μαζί του αυτή την τρομερή σου ανακάλυψη...αυτή την εξωπραγματική αλήθεια...να μοιραστείς μαζί του...θυμάσαι άραγε πως είναι να μοιράζεσαι τόσο ανοιχτόχερα;...πως είναι να θέλεις να δώσεις στον άλλο τα πάντα;...όχι επειδή είναι ο καλύτερος σου φίλος...όχι επειδή είναι ο μεγάλος έρωτας της ζωής σου...όχι επειδή έτσι θα κάνεις μεγάλη εντύπωση και θα προκαλέσεις τον θαυμασμό των άλλων προς το πρόσωπό σου...έτσι απλά...επειδή δεν μπορείς να διανοηθείς να κρύψεις μία τόσο σημαντική πληροφορία από κάποιον...όποιον...απλά δεν το χωράει ο νους σου...είμαι σίγουρος ότι δεν μπορείς να θυμηθείς...ούτε εγώ μπορώ να θυμηθώ πια. Κι όμως όλοι έτσι ξεκινήσαμε ρε γαμώτο…όλοι έτσι…

Ήταν τότε λοιπόν...εκείνη τη μυθική εποχή για την οποία όλοι ξέρουμε ότι υπήρξε και που ταυτόχρονα, όλοι αναρωτιόμαστε πλέον...μα αλήθεια;...μα αλήθεια υπήρξε;...που κι εγώ μία απάντηση έλαβα σε ένα από τα ερωτήματα μου...μία απάντηση που τη θεώρησα τότε τόσο μαγική...τόσο θεόσταλτη...και συνάμα τόσο...μα τόσο απλή. Δεν μπορεί να είναι τόσο εύκολο είχα σκεφτεί...είναι αδύνατο...δεν μπορεί...μα τόσο εύκολο!;

Βλέπεις τι πιο απλό για ένα παιδί να ακολουθήσει την καρδιά του...να κυνηγήσει τα όνειρά του...να μην αφήσει τίποτα και κανένα να σταθεί στο διάβα του προς αυτά. Αυτήν ήταν η απάντηση...τόσο απλή...σε μία εξίσου απλή ερώτηση...έτσι μου είχε φανεί τότε...τι χρειάζεται για να είμαι ευτυχισμένος...για να είμαι χαρούμενος...στη ζωή μου...μόνο αυτό. Δεν ήταν λες και ζητούσα να μου‘πούνε γιατί θυμώνει το νερό όταν το ζεσταίνουμε και προσπαθεί να αποδράσει από τη κατσαρόλα…ούτε γιατί ο ήλιος και το φεγγάρι είναι συνέχεια τσακωμένοι και με το που εμφανίζεται ο ένας το άλλο φεύγει...ούτε καν γιατί ο πατέρας μου ήθελε να πηγαίνουμε κάθε χρόνο και να δέρνουμε τις κακόμοιρες τις ελιές μας στο χωριό.

Κι ύστερα...ύστερα ο χρόνος κύλησε...τα χρόνια περάσανε...το άμορφο πλάσμα άρχισε να παίρνει μορφή...όχι από επιλογή...αλλά σαν ένα κομμάτι μέταλλο που φοβισμένο και με το ζόρι, έρχεται στα χέρια ενός σιδερά...για να του δώσει το σχήμα που αυτός επιθυμεί...δεν το ρωτάει κανείς...και όσο και αν αντιστέκεται...όσο και αν προσπαθεί να διατηρήσει την απροσδιόριστη μορφή του...τόσο περισσότερο ευχαριστιέται ο σιδεράς από τον εαυτό του...από την τέχνη του...βλέπεις ξέρει τον τρόπο να λυγίσει και το σκληρότερο μέταλλο...να δαμάσει τη δυναμή του... να εκμεταλλευτεί τις αδυναμίες του...έχει τα τόσα χρόνια εμπειρίας του που δουλεύουν υπέρ του. Βλέπεις το σίδερο πρώτη φορά αντικρίζει τον σιδερά όμως ο σιδεράς έχει γνωρίσει πολλά πεισματάρικα μέταλλα μέχρι τώρα...όλα στην αρχή αλύγιστα ήταν...όλα στην αρχή νόμιζαν ότι θα καταφέρουν να αντισταθούν...κουτά σκεφτόταν, δεν με ξέρετε...θα με μάθετε όμως, πολύ καλά, καθώς και τους φίλους μου...δεν έχετε όμοιους του ματαξαναδεί...σφυρί...φωτιά...αμόνι...και νερό...αυτοί ήταν οι φίλοι...ο καθένας ξεχωριστά ανίκανος μπροστά στο μέταλλο...όταν όμως ήταν μαζί όλοι...το δέος που προκαλούσε η δύναμη που είχαν ήταν ασύλληπτη... και έτσι το τέλος πάντα το ίδιο ήταν...πηλός στα χέρια του.

Και τώρα; Τώρα που η μορφή σου έχει από χρόνια καθοριστεί...τώρα που
είσαι πια ένας ολοκληρωμένος άνθρωπος...τουλάχιστον έτσι σου είπαν, σε διαβεβαίωσαν άλλωστε οι τόσοι σοφοί, ότι οι ίδιοι επέβλεπαν αυτή σου τη μεταμόρφωση...τώρα που τόσες άχρηστες γνώσεις έχουν γεμίσει το μυαλό σου... τώρα που οι φίλοι σου είδος προς εξαφάνιση είναι...τώρα που έχεις τόσες άμυνες που κάνεις τα άρματα μάχης να ωχριούν...τώρα που το να μοιράζεσαι μοιάζει τόσο επώδυνο...τώρα που η απάντηση εκείνη μοιάζει σαν τα λόγια ενός τρελού...τώρα άραγε τι;...τώρα άραγε θυμάσαι; Μην ανησυχείς όμως...πλέον ούτε εγώ θυμάμαι!!!

Καρδιάς σιωπή

Σε ρωτάω μα δεν έχεις
κάτι που θές να μου πεις,
προσπαθώ να σου μιλήσω
μα όλα αυτά που μέσα σου κρύβεις,
απόψε δε θες να μοιραστείς.

Έχω ανάγκη να σε ακούσω,
το θέλω τόσο πολύ,
μα έχει χρόνια που έχεις μάθει
να αναζητάς τη σιωπή.

Μία λέξη σου ας είχα,
μία μονάχα συμβουλή,
την αλήθεια που μου κρύβεις
ας μου ψιθύριζες στο αυτί.

Να σε πείσω πλέον το ξέρω
δεν το είμαι ικανός,
μα έχω ανάγκη να μου δείξεις
πως θα βγω ξανά στο φως.

Δεν το λέω απαιτώντας,
έρχομαι μπροστά σου ταπεινός,
δώσ’ μου μια ρότα να βαδίσω,
μονοπάτι καρδιάς να ακολουθήσω,
πίστεψέ με μια φορά...
είμαι πλέον έτοιμος.

Μη μου γυρίσεις πάλι την πλάτη,
στο σκοτάδι μη χαθείς,
διάλεξε να μου μιλήσεις,
τη σιωπή σου να λυγίσεις,
και θα δεις...θα σε ακούσω,
πάλι δε θα γελαστείς.

Πεισματάρα πόσο είσαι,
όταν θες μόνο μιλάς,
τα παρακάλια μου δεν τρυπάνε
την πανοπλία που φοράς.

Πως να σε κατηγορήσω;
Ότι φταις, πώς να στο πω;
Αφού εγώ σε έχω ντύσει,
τα όπλα σου έχω πελεκήσει,
μέσα στου πόνου τη φωτιά
με μοναξιά για υλικό.

Σε ρωτάω μα δεν έχεις
κάτι που θες να μου πεις,
το χαρτί μου τσαλακώνεις,
τη ψυχή μου, πάλι λαβώνεις,
και με ένα ψυχρό ακόμα αντίο
στη σιωπή σου θα χαθείς.

Goin Through - Η Πτώση

Αλλά από τις εμπνευσμένες!!

Στο δρόμο της ζωής

Λεωφορείο λυπημένο
στο δρόμο κυλάει της ζωής
και είναι πάντα φορτωμένο
με όνειρα και προσμονή.

Όνειρα που καταπίνει
ένα η κάθε στιγμή,
καθώς ότι λαχταράει
χάνεται στη διαδρομή.

Γι’ αυτό είναι λυπημένο
και πάντα μελαγχολικό,
όμως θα συνεχίσει να κυλάει
μέχρι δρόμο να βρει φωτεινό.

Θα συνεχίσει το ταξίδι
και ας είναι ακριβό,
αφού κάτι ακόμα χάνει
σε κάθε χιλιόμετρο.

Λεωφορείο λυπημένο
μοιάζουμε τόσο εσύ κι εγώ,
και εγώ όλα τα έχω χάσει
μα το ταξίδι νοσταλγώ…

Κίτρινα Ποδήλατα - Θα πάρω φόρα

Το τραγούδι είχε βγει σχετικά λίγο πριν από τα επεισόδια... καμιά φορά τελικά, ο καλλιτέχνης πιάνει το παλμό της επόχής.

Active Member - Πίσω δεν γυρνάω

Περίσια τώρα η αντοχή μπορώ και την κερνάω!!!

Active Member - Δανεικές Προσευχές

Για όλους αυτούς που δεν αφήνουν ποτέ τέτοια τραγούδια να φύγουν από την επικαιρότητα!!!...Δυστυχώς!!!

Δίχως νόημα γραφές

Πάλι τα φώτα όλα θα σβήσω
και θ’ ανάψω δύο κεριά,
μ’ ένα στυλό μου για παρέα
και ένα τσιγάρο συντροφιά.

Το στυλό μου θ’ αγκαλιάσω
απαλά...για να κυλά,
το μυαλό μου θα νεκρώσω
να μιλήσει η καρδιά.

Δύο λεπτά αμηχανίας
έτσι θάρρος για να βρει,
να χαρεί την ελευθερία
που έχει τόσο στερηθεί.

Και όπως θα καίει το τσιγάρο
και ο καπνός θε να σκορπά,
το στυλό παίρνει ζωή
και αρχίζει να μιλά.

Βλέπω λέξεις να παλεύουν
ποια θε πρώτη να γραφτεί,
κάνει αγώνα να προλάβει
όλα αυτά που έχει να πει.

Μπρος στα μάτια μου περνάνε
δίχως νόημα γραφές
και εικόνες ξεχασμένες
που είχα θάψει μέσα στο χθες.

Βλέπω σκέψεις να προβάλλουν
μοιάζουν ξένες...άγνωστες,
και συναισθήματα θαμμένα
από τις ψυχής μου τις γωνιές.

Και όταν πλέον έχει τελειώσει
κι όλα όσα ήθελε έχει πει
και τα λόγια της απλωμένα
είναι πάνω σε λευκό χαρτί.

Το τσιγάρο έχει σβήσει,
το μυαλό έχει ξυπνήσει,
και μόνος μου μένω,
λύση να ψάχνω,
στο γρίφο που έχει γεννηθεί.